ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Ο Ολυμπιακός άντεχε κι άλλο ένα δεκάλεπτο
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 12-3 στο 3', με 53-33 στο 19', με 78-55 στο 34'. Εκανε με άλλα λόγια περίπατο απέναντι στον Παναθηναϊκό και αν δεν πατούσε το φρένο ο Ιβκοβιτς στο τελευταίο πεντάλεπτο, το χατίρι των οπαδών στο κατάμεστο ΣΕΦ μπορεί να είχε γίνει. Διαφορά 30 πόντων ζητούσε ο κόσμος, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα άλλαζε κάτι. Το 2-1 θα γινόταν είτε το κοντέρ έγραφε 30, είτε 1 πόντο...
Η διαφορά των δύο ομάδων είναι χαώδης αυτή τη στιγμή. Τα αποθέματα ενέργειας του Ολυμπιακού έφτασαν για άλλα 10 λεπτά αγώνα. Ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει ούτε για το 40λεπτά. Επί της ουσίας, οι πράσινοι είναι ικανοί μόνο για ξεσπάσματα. Στο ΣΕΦ έπαιξαν καλά μόνο πέντε λεπτά. Δεν άντεξαν απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού, υπέπεσαν σε 22 λάθη, τα περισσότερα τα έκανε ο Διαμαντίδης.. Εχασαν 19 αμυντικά ριμπάουντ... Η λογική διαφορά του τρίτου τελικού δεν ήταν οι 12 πόντοι που έγραψε ο φωτεινός πίνακας. Ηταν οι 23 πόντοι στο 34'. Για να πούμε την αλήθεια, η διαφορά έπρεπε να είναι μεγαλύτερη και από 23 πόντους.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έχει αποδειχθεί την μοίρα του, η εικόνα του πάγκου των πρασίνων ήταν ενδεικτική. Διαμαντίδης και Μπατίστ στον πάγκο στο τελευταίο δεκάλεπτο, ο Ομπράντοβιτς δεν είχε κουράγιο ούτε να σηκωθεί. Τι να πει, εδώ που τα λέμε; Οι πράσινοι ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν.
Ο Ολυμπιακός, άλλωστε, έχει βρει τον τρόπο να διαχειρίζεται και τις στιγμές που το μομέντουμ είναι εναντίον του. Ο Παναθηναϊκός μείωσε στους 8 στο ξεκίνημα της επανάληψης και έδειχνε ικανός να ρίξει όλο το άγχος και την πίεση στον αντίπαλό του. Ακόμα κι εκεί που ο Ολυμπιακός δεν πατούσε γερά στα πόδια του, βρήκε τρόπο να αντιδράσει. Ο ασταμάτητος Βασίλης Σπανούλης έδωσε τις πρώτες ανάσες, ο Κώστας Παπανικολάου πέτυχε ένα τρίποντο που έκρινε το ματς από το 26'. Το 60-49 που έκανε σε εκείνο το σημείο, έγειρε την πλάστιγγα. Ακολούθησαν άλλα δύο τρίποντα από τον Λο και τον Πρίντεζη και το έργο
έλαβε τέλος.
Τίποτα, λοιπόν, δεν δείχνει πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να επιστρέψει. Ομως κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεγράψει μια ομάδα που από το 1998 και μετά έχει μάθει να παίρνει τίτλους. Εστω κι αν οι πράσινοι βρίσκονται στα σχοινιά και με το ζόρι δεν πέφτουν στο καναβάτσο, νοκ άουτ δεν έχουν βγει ακόμα. Ο Ολυμπιακός θα επιχειρήσει να τελειώσει τη σειρά στο ΟΑΚΑ, να μην δώσει άλλη ευκαιρία στον... ζαλισμένο Παναθηναϊκό. Οσο καλύτερος κι αν είναι αυτή τη στιγμή, για να πάρει τον τίτλο πρέπει να φτάσει στις τρεις νίκες. Εχει πλέον δύο. Είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά μετά το 2002 στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τότε δεν το πήρε, παρότι το κρατούσε σχεδόν με τα δύο χέρια. Η ιστορία δεν έχει διδάξει πως σε μια σειρά πλέι οφ τα πάντα μπορεί να αλλάξουν σε μια μέρα. Γι αυτό όποιος θεωρεί σίγουρο πρωταθλητή τον Ολυμπιακό, ας κάνει κράτει...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
2-1 άνευ αγώνος
Υπάρχουν κάποιες βασικές κι αυτονόητες έννοιες στο μπάσκετ… Για να υπάρξει αγώνας, πρέπει να μονομαχήσουν δύο αντίπαλοι… Για να υπάρξει μάχη, τα κορμιά των παικτών δύο ομάδων πρέπει να πέσουν στη φωτιά για να υποστηρίξουν το δικό τους διακύβευμα. Στο ΣΕΦ, στον τρίτο τελικό, καμία από αυτές τις δύο προϋπόθέσεις δεν τηρήθηκε… Στο παρκέ, πράγματι, προθερμάνθηκαν δύο ομάδες, από τη στιγμή που έγινε το τζάμπολ όμως, σαν να βρέθηκε ένα μαγικό χέρι που υπνώτισε τους παίκτες του Παναθηναϊκού, οι οποίοι ξαφνικά εξαφανίστηκαν.
Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Ολυμπιακός νίκησε άνευ αγώνος… Ισως να είναι σκληρό αυτό το συμπέρασμα, αλλά απεικονίζει την σκληρή (για τον Παναθηναϊκό) πραγματικότητα… Για ακόμα μία φορά οι ερυθρόλευκοι έδειξαν, πανέτοιμοι και πεισμωμένοι να σταματήσουν το πράσινο σερί των τίτλων… Και μου δίνουν την αίσθηση, ότι ακόμα κι αν η σειρά τελείωσε στις …10 νίκες, θα εμφανίζονταν διαρκώς με την ίδια δύναμη, την ίδια ενέργεια και αποφασιστικότητα. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτές τις σειρές να μην έχει στο μυαλό του ο παίκτης πόσα ματς απομένουν ακόμα… Και ο Ολυμπιακός δείχνει να ξέρει ότι το σκορ είναι 2-1. Κι αυτό του αρκεί. Δε σκέφτεται ότι είναι μία νίκη μακριά. Σκέφτεται ότι είναι απλά στο 2-1. Κι αυτό γιατί δεν φοβάται. Εχει τρομακτική αυτοπεποίθηση, αστείρευτη δύναμη και αισθάνεται ανώτερος.
Πίστευα ότι σε αυτό το ματς, ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί τελείως διαφορετικός σε σχέση με τα δύο προηγούμενα ματς… Εκανα λάθος. Οικτρό! Διότι η εμφάνιση του τρίτου τελικού ήταν η χειρότερη από κάθε άποψη, ίσως και ολόκληρης της χρονιάς. Είναι λογικό να είναι μία ομάδα κουρασμένη, πολύ κυριαρχεί στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια… Είναι λογικό τα σουτ να μην βρίσκουν στόχο και το μυαλό σε κάποιες περιπτώσεις να εγκαταλείπει. Κρίνω όμως ότι δεν είναι λογική η εικόνα της στατιστικής για μία ομάδα που πριν από περίπου δύο εβδομάδες έχασε στο τελευταίο σουτ από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας… Είναι αδιανόητα τα 19 επιθετικά ριμπάουντ του Ολυμπιακού, πολύ περισσότερο όμως, είναι ανεξήγητο και μη αποδεκτό το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός τελείωσε το ματς με 22 λάθη, τα 12 εκ των οποίων ήταν στο πρώτο ημίχρονο. Η εξήγηση πάντως είναι σχετικά απλή…
Ο Παναθηναϊκός κόντρα σε αυτό το ρόστερ του Ολυμπιακού είναι αδύνατον να αναπτύξει το δικό του παιχνίδι… Φάσεις στην επίθεση δε βγαίνουν, ο αυτοματισμοί δε λειτουργούν κι όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι πράσινοι δεν έχουν παιχνίδι 1 εναντίον ενός μετά τον πικ εν ρολ και τα ρήγματα που δημιουργούν στην άμυνα του Ολυμπιακού είναι ελάχιστα. Οι ερυθρόλευκοι έχουν βρει τη λύση… Με τις αλλαγές στα πικ εν ρολ, τις γρήγορες περιστροφές και τη στέρηση της δημιουργίας στον αντίπαλο, τον έχουν στραγγαλίσει… Κι από τη στιγμή που λείπει και η φρεσκάδα στα πόδια, η δύναμη τότε τα πράγματα γίνονται εύκολα. Κάποια στιγμή ο Διαμαντίδης, αποφάσισε να γίνει ακόμα πιο επιθετικός (στον τρίτο τελικό όντως ανέλαβε πάρα πολλές πρωτοβουλίες) και σε ένα ποστάρισμα κόντρα στον Μάντζαρη που φάνηκε αποφασισμένος να το τελειώσει, κάνοντας πολύ δυναμικό γύρισμα προς το καλάθι, συγκρούστηκε με τον Μάντζαρη και τον Ντόρσι που είχε έρθει στη βοήθεια… Εκεί αντιλαμβάνεται κανείς, ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η δύναμη, ή το καθαρό μυαλό… Λείπουν κι άλλα…
Οι συνεργασίες του Μπατίστ με τον Διαμαντίδη είναι αδύνατον να βρουν αποτέλεσμα, οι δυο τους έχουν αποκοπεί από την άμυνα του Ολυμπιακού, ενώ στην άμυνα, υπάρχει μία εικόνα που δύσκολα ξεχνιέται. Σε κάθε φάση, μας σε κάθε επίθεση του αντιπάλου, μετά από άστοχο σουτ, γινόταν τεράστια μάχη μέχρι να καταλήξει η μπάλα σε χέρια των φιλοξενούμενων, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, κέρδιζαν κάθε προσωπική μάχη. Από αυτές και την επικράτηση κατά κράτος στο 1 εναντίον 1 ο ξεκίνησε ο κατήφορος… Ηταν άσχημη η εικόνα του Σάτο να χάνει κάθε μάχη από τον Κέσελ στα πρώτα λεπτά, ή τον Σπανούλη… Από τον καθένα…
Πλέον η σειρά είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξει… Βέβαια, αν ο Ολυμπιακός πιστέψει ότι το πρωτάθλημα τελείωσε θα κινδυνεύσει… μου δίνει την αίσθηση όμως, ότι, όχι μόνο δεν θα σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο, αλλά ίσως να μη θέλει να τελειώσει ποτέ…
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 12-3 στο 3', με 53-33 στο 19', με 78-55 στο 34'. Εκανε με άλλα λόγια περίπατο απέναντι στον Παναθηναϊκό και αν δεν πατούσε το φρένο ο Ιβκοβιτς στο τελευταίο πεντάλεπτο, το χατίρι των οπαδών στο κατάμεστο ΣΕΦ μπορεί να είχε γίνει. Διαφορά 30 πόντων ζητούσε ο κόσμος, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα άλλαζε κάτι. Το 2-1 θα γινόταν είτε το κοντέρ έγραφε 30, είτε 1 πόντο...
Η διαφορά των δύο ομάδων είναι χαώδης αυτή τη στιγμή. Τα αποθέματα ενέργειας του Ολυμπιακού έφτασαν για άλλα 10 λεπτά αγώνα. Ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει ούτε για το 40λεπτά. Επί της ουσίας, οι πράσινοι είναι ικανοί μόνο για ξεσπάσματα. Στο ΣΕΦ έπαιξαν καλά μόνο πέντε λεπτά. Δεν άντεξαν απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού, υπέπεσαν σε 22 λάθη, τα περισσότερα τα έκανε ο Διαμαντίδης.. Εχασαν 19 αμυντικά ριμπάουντ... Η λογική διαφορά του τρίτου τελικού δεν ήταν οι 12 πόντοι που έγραψε ο φωτεινός πίνακας. Ηταν οι 23 πόντοι στο 34'. Για να πούμε την αλήθεια, η διαφορά έπρεπε να είναι μεγαλύτερη και από 23 πόντους.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έχει αποδειχθεί την μοίρα του, η εικόνα του πάγκου των πρασίνων ήταν ενδεικτική. Διαμαντίδης και Μπατίστ στον πάγκο στο τελευταίο δεκάλεπτο, ο Ομπράντοβιτς δεν είχε κουράγιο ούτε να σηκωθεί. Τι να πει, εδώ που τα λέμε; Οι πράσινοι ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν.
Ο Ολυμπιακός, άλλωστε, έχει βρει τον τρόπο να διαχειρίζεται και τις στιγμές που το μομέντουμ είναι εναντίον του. Ο Παναθηναϊκός μείωσε στους 8 στο ξεκίνημα της επανάληψης και έδειχνε ικανός να ρίξει όλο το άγχος και την πίεση στον αντίπαλό του. Ακόμα κι εκεί που ο Ολυμπιακός δεν πατούσε γερά στα πόδια του, βρήκε τρόπο να αντιδράσει. Ο ασταμάτητος Βασίλης Σπανούλης έδωσε τις πρώτες ανάσες, ο Κώστας Παπανικολάου πέτυχε ένα τρίποντο που έκρινε το ματς από το 26'. Το 60-49 που έκανε σε εκείνο το σημείο, έγειρε την πλάστιγγα. Ακολούθησαν άλλα δύο τρίποντα από τον Λο και τον Πρίντεζη και το έργο
έλαβε τέλος.
Τίποτα, λοιπόν, δεν δείχνει πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να επιστρέψει. Ομως κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεγράψει μια ομάδα που από το 1998 και μετά έχει μάθει να παίρνει τίτλους. Εστω κι αν οι πράσινοι βρίσκονται στα σχοινιά και με το ζόρι δεν πέφτουν στο καναβάτσο, νοκ άουτ δεν έχουν βγει ακόμα. Ο Ολυμπιακός θα επιχειρήσει να τελειώσει τη σειρά στο ΟΑΚΑ, να μην δώσει άλλη ευκαιρία στον... ζαλισμένο Παναθηναϊκό. Οσο καλύτερος κι αν είναι αυτή τη στιγμή, για να πάρει τον τίτλο πρέπει να φτάσει στις τρεις νίκες. Εχει πλέον δύο. Είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά μετά το 2002 στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τότε δεν το πήρε, παρότι το κρατούσε σχεδόν με τα δύο χέρια. Η ιστορία δεν έχει διδάξει πως σε μια σειρά πλέι οφ τα πάντα μπορεί να αλλάξουν σε μια μέρα. Γι αυτό όποιος θεωρεί σίγουρο πρωταθλητή τον Ολυμπιακό, ας κάνει κράτει...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
2-1 άνευ αγώνος
Υπάρχουν κάποιες βασικές κι αυτονόητες έννοιες στο μπάσκετ… Για να υπάρξει αγώνας, πρέπει να μονομαχήσουν δύο αντίπαλοι… Για να υπάρξει μάχη, τα κορμιά των παικτών δύο ομάδων πρέπει να πέσουν στη φωτιά για να υποστηρίξουν το δικό τους διακύβευμα. Στο ΣΕΦ, στον τρίτο τελικό, καμία από αυτές τις δύο προϋπόθέσεις δεν τηρήθηκε… Στο παρκέ, πράγματι, προθερμάνθηκαν δύο ομάδες, από τη στιγμή που έγινε το τζάμπολ όμως, σαν να βρέθηκε ένα μαγικό χέρι που υπνώτισε τους παίκτες του Παναθηναϊκού, οι οποίοι ξαφνικά εξαφανίστηκαν.
Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Ολυμπιακός νίκησε άνευ αγώνος… Ισως να είναι σκληρό αυτό το συμπέρασμα, αλλά απεικονίζει την σκληρή (για τον Παναθηναϊκό) πραγματικότητα… Για ακόμα μία φορά οι ερυθρόλευκοι έδειξαν, πανέτοιμοι και πεισμωμένοι να σταματήσουν το πράσινο σερί των τίτλων… Και μου δίνουν την αίσθηση, ότι ακόμα κι αν η σειρά τελείωσε στις …10 νίκες, θα εμφανίζονταν διαρκώς με την ίδια δύναμη, την ίδια ενέργεια και αποφασιστικότητα. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτές τις σειρές να μην έχει στο μυαλό του ο παίκτης πόσα ματς απομένουν ακόμα… Και ο Ολυμπιακός δείχνει να ξέρει ότι το σκορ είναι 2-1. Κι αυτό του αρκεί. Δε σκέφτεται ότι είναι μία νίκη μακριά. Σκέφτεται ότι είναι απλά στο 2-1. Κι αυτό γιατί δεν φοβάται. Εχει τρομακτική αυτοπεποίθηση, αστείρευτη δύναμη και αισθάνεται ανώτερος.
Πίστευα ότι σε αυτό το ματς, ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί τελείως διαφορετικός σε σχέση με τα δύο προηγούμενα ματς… Εκανα λάθος. Οικτρό! Διότι η εμφάνιση του τρίτου τελικού ήταν η χειρότερη από κάθε άποψη, ίσως και ολόκληρης της χρονιάς. Είναι λογικό να είναι μία ομάδα κουρασμένη, πολύ κυριαρχεί στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια… Είναι λογικό τα σουτ να μην βρίσκουν στόχο και το μυαλό σε κάποιες περιπτώσεις να εγκαταλείπει. Κρίνω όμως ότι δεν είναι λογική η εικόνα της στατιστικής για μία ομάδα που πριν από περίπου δύο εβδομάδες έχασε στο τελευταίο σουτ από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας… Είναι αδιανόητα τα 19 επιθετικά ριμπάουντ του Ολυμπιακού, πολύ περισσότερο όμως, είναι ανεξήγητο και μη αποδεκτό το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός τελείωσε το ματς με 22 λάθη, τα 12 εκ των οποίων ήταν στο πρώτο ημίχρονο. Η εξήγηση πάντως είναι σχετικά απλή…
Ο Παναθηναϊκός κόντρα σε αυτό το ρόστερ του Ολυμπιακού είναι αδύνατον να αναπτύξει το δικό του παιχνίδι… Φάσεις στην επίθεση δε βγαίνουν, ο αυτοματισμοί δε λειτουργούν κι όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι πράσινοι δεν έχουν παιχνίδι 1 εναντίον ενός μετά τον πικ εν ρολ και τα ρήγματα που δημιουργούν στην άμυνα του Ολυμπιακού είναι ελάχιστα. Οι ερυθρόλευκοι έχουν βρει τη λύση… Με τις αλλαγές στα πικ εν ρολ, τις γρήγορες περιστροφές και τη στέρηση της δημιουργίας στον αντίπαλο, τον έχουν στραγγαλίσει… Κι από τη στιγμή που λείπει και η φρεσκάδα στα πόδια, η δύναμη τότε τα πράγματα γίνονται εύκολα. Κάποια στιγμή ο Διαμαντίδης, αποφάσισε να γίνει ακόμα πιο επιθετικός (στον τρίτο τελικό όντως ανέλαβε πάρα πολλές πρωτοβουλίες) και σε ένα ποστάρισμα κόντρα στον Μάντζαρη που φάνηκε αποφασισμένος να το τελειώσει, κάνοντας πολύ δυναμικό γύρισμα προς το καλάθι, συγκρούστηκε με τον Μάντζαρη και τον Ντόρσι που είχε έρθει στη βοήθεια… Εκεί αντιλαμβάνεται κανείς, ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η δύναμη, ή το καθαρό μυαλό… Λείπουν κι άλλα…
Οι συνεργασίες του Μπατίστ με τον Διαμαντίδη είναι αδύνατον να βρουν αποτέλεσμα, οι δυο τους έχουν αποκοπεί από την άμυνα του Ολυμπιακού, ενώ στην άμυνα, υπάρχει μία εικόνα που δύσκολα ξεχνιέται. Σε κάθε φάση, μας σε κάθε επίθεση του αντιπάλου, μετά από άστοχο σουτ, γινόταν τεράστια μάχη μέχρι να καταλήξει η μπάλα σε χέρια των φιλοξενούμενων, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, κέρδιζαν κάθε προσωπική μάχη. Από αυτές και την επικράτηση κατά κράτος στο 1 εναντίον 1 ο ξεκίνησε ο κατήφορος… Ηταν άσχημη η εικόνα του Σάτο να χάνει κάθε μάχη από τον Κέσελ στα πρώτα λεπτά, ή τον Σπανούλη… Από τον καθένα…
Πλέον η σειρά είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξει… Βέβαια, αν ο Ολυμπιακός πιστέψει ότι το πρωτάθλημα τελείωσε θα κινδυνεύσει… μου δίνει την αίσθηση όμως, ότι, όχι μόνο δεν θα σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο, αλλά ίσως να μη θέλει να τελειώσει ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου