Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) δεν θα ήθελα να ήμουν. Ο Θεός του επεφύλαξε σκληρή δοκιμασία ή ίσως σκληρή τιμωρία. Οι οικουμενιστικοί του σχεδιασμοί πνέουν τα λοίσθια ή για να ακριβολογούμε δέχτηκαν τη χαριστική βολή, με την ανακοίνωση της Προπαρασκευαστικής Επιτροπής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, που υπέγραψε ο ίδιος ο Σεβασμιότατος Περγάμου ως πρόεδρος της Επιτροπής.
Η ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΗ ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ
Η αλήθεια είναι ότι ο Οικουμενισμός σφάδαζε ήδη μετά τα καίρια χτυπήματα της αποτυχίας των συναντήσεων της Μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών στην Πάφο και τη Βιέννη, οι οποίες δεν κατόρθωσαν ούτε να εκδώσουν κοινό κείμενο.
Ο Καρδινάλιος Κώχ - ο Παπικός συμπρόεδρος της επιτροπής του διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών - ήταν αποκαλυπτικός για το αδιέξοδο του διαλόγου. “Δεν συζητώ με την Ορθοδοξία αλλά με 14 διαφορετικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες οι οποίες λένε η καθεμιά τα δικά τους”. Με αυτές τις προυποθέσεις πώς να ευοδωθεί ο Διάλογος; Αφού μεταξύ τους οι αντιπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν τα βρήκαν πώς να τα βρουν με τους Παπικούς;
Πάνω από όλα οι Ρωσικές αξιώσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο επιτυχίας των Οικουμενιστικών σχεδιασμών που εξεπόνησε ο Μητροπολίτης Περγάμου, επειδή άφηναν την Εκκλησία της Ρωσίας εκτός της διανομής του “πρωτείου” εξουσίας.
ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΙΣΤΟ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
Το Φανάρι προωθούσε και προωθεί σταθερά τη γραμμή του Αθηναγόρα. “Είσαι ο πρώτος, είπε ο αείμνηστος πατριάρχης στον Πάπα Παύλο ΣΤ΄, και εγώ είμαι ο δεύτερος”, χωρίς να εννοεί ότι υπάρχει στην πραγματικότητα τρίτος ή τέταρτος. Η πρόσκληση ήταν σαφής. Εσύ είσαι ο Πατριάρχης της Δύσης και εγώ της Ανατολής. Εσύ ο πρώτος και εγώ ο δεύτερος”.
Την ίδια πολιτική ακολούθησε και ο πραγματικός του διάδοχος στα οικουμενιστικά ανοίγματα - Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων (Χατζής)- αλλά και οι επίγονοι του Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος.
Ο Μητροπολίτης Περγάμου ανέλαβε τη θεολογική διαχείριση αυτών των στόχων οι οποίοι - ευτυχώς για την Ορθοδοξία - “κείνται πτώμα εξαίσιον” με σφαίρα από σκανδάλη που πάτησε ο ίδιος ο Μητροπολίτης Περγάμου μπροστά στο φόβο να δει τους Ρώσους να διαμφισβητούν, όχι απλά τις αξιώσεις για εκβατικανοποίηση της Ορθοδοξίας, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, αλλά ακόμη και αυτό το "πρωτείο τιμής" του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Η Ρωσία κατέστησε σαφές και στο διάλογο με τους Παπικούς, αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ότι θέλει μεγάλη μερίδα σε “πρωτείο εξουσίας” για να συμφωνήσει σε οτιδήποτε αφορά την πρόοδο των διαλόγων ή τη συμφωνία για τα Δίπτυχα. Είτε το ονομάζει “Δίπτυχα”, είτε το ονομάζει συμμετοχή στην “πενταρχία των Πατριαρχών”, είτε αναφέρεται στο διάλογο με τους Παπικούς και το πρωτείο του Πάπα την Α΄χιλιετία εις ένα αποσκοπεί η Εκκλησία της Ρωσίας και σε μια επωδό πάντοτε καταλήγει: Απαιτεί επιτακτικά μερίδιο “πρωτείου εξουσίας”.
ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΕΞΥΠΑΡΧΗΣ
ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Το άρθρο του Σεβασμιότατου Μεσσηνίας: "Το κανονικό περιεχόμενο των εκκλησιαστικών Διπτύχων και η τάξη αναγραφής των Θρόνων των Ορθοδοξων Εκκλησιών (Πυλώνας Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ) και η εναρκτήρια προσφώνηση του Αγίου Περγάμου στην Επιτροπή κατέδειξαν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο - σοφότατα πράττοντας- δεν αποδέχεται τα Ρωσικά αιτήματα.Επομένως κατέστη, διά γυμνού οφθαλμού ορατή, η αποτυχία των εργασιών της Επιτροπής. Το παιγνίδι είχε ήδη κριθεί. Ούτε για το Αυτοκέφαλο ήταν εφικτή η ομοφωνία, ούτε για τα Δίπτυχα ήταν δυνατό να επιτευχθεί σύγκληση απόψεων. Κατά αναπόδραστη λογική συνέπεια ούτε ο διάλογος με τους Παπικούς μπορεί να ευοδωθεί σύμφωνα με τους οικουμενιστικούς σχεδιασμούς.Η ΜΟΣΧΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ “ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ”
Η Εκκλησία της Ρωσίας είναι αφοσιωμένη - ψυχή τε και σώματι - στην ανοικοδόμηση της “Αγίας Ρωσίας”. Γνωρίζει ότι ο χρόνος εργάζεται υπέρ της.Ποιο λόγο έχει να δεχτεί είτε με το Φανάρι είτε με το Βατικανό οποιαδήποτε συμφωνία που δεν θα της εξασφαλίσει σημαντική μερίδα σε “πρωτείο” εξουσίας;
ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
Η ανακοίνωση της Προπαρασκευαστικής Επιτροπής για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, που συνετάχθη και υπεγράφη από το Σεβασμιότατο Περγάμου, έδωσε τη χαριστική βολή και στον Οικουμενισμό αλλά και στα μεγαλεπήβολα σχέδια για εκβατικανοποίηση της Ορθοδοξίας. Ο μόνος τρόπος να αποκρουστούν οι αιρετικές εθνοφυλετικές και ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Μόσχας είναι να μπουν στο ψυγείο - τουλάχιστον - οι οικουμενιστικοί σχεδιασμοί χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα, έστω και με τηλεσκόπιο, η προοπτική ευόδωσης του διαλόγου.
Η βασική αιτία της ματαίωσης των εργασιών της Επιτροπής ήταν η στάση της Ρωσίας, αλλά - για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους - και οι προθέσεις του Φαναρίου δεν ήταν άμοιρες πονηρών σκοπιμοτήτων.
Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Η στάση της Ρωσίας ήταν σαφής. Η λογική της ακόμη πιο σαφής. Τα “πρωτεία” και τα “Δίπτυχα” εδράζονται σε κοσμικά κριτήρια. Οπου βρίσκονται τα κέντρα δυνάμεως εκεί δίνονται και τα πρωτεία. Η Νέα Ρώμη πήρε τα πρωτεία τιμής της Παλαιάς Ρώμης μόνον και μόνον επειδή έγινε η νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, το νέο κέντρο εξουσίας.
Αφού τώρα τα μισά και βάλε μέλη της ανά την Οικουμένη Ορθοδοξίας ανήκουν στο Πατριαρχείο Ρωσίας - την Εκκλησία με το τεράστιο δυναμικό και την εντυπωσιακή αναγέννηση σε όλους τους τομείς - τα πρωτεία της Ορθοδοξίας ανήκουν δικαιωματικά στην Εκκλησία της Ρωσίας, με την ίδια λογική που κάποτε δόθηκαν στη Ρώμη και ακολούθως στη "Νέα Ρώμη"!!!
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ “ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ”
Η "Νέα Ρώμη" - με τα κοσμικά αυτά κριτήρια κρινόμενα τα "Δίπτυχα" και τα "πρωτεία" - δεν υπάρχει πια ως κέντρο εξουσίας. Υπάρχει μόνον μία Εκκλησία μαρτυρίου καθημαγμένη από τους Αγαρηνούς που αγκομαχεί να επιζήσει με ανυπέρβλητες δυσκολίες.
Η Μόσχα αντίθετα είναι μέγα κέντρο πολιτικής εξουσίας. Επομένως πρέπει να καταστεί και κέντρο εκκλησιαστικής δύναμης. Το όραμα της λεγόμενης “Τρίτης Ρώμης” πρέπει να λάβει σάρκα και οστά. Το λιγότερο που μπορεί να δεχθεί το Πατριαρχείο Ρωσίας είναι ο διαμελισμός της εξουσίας μεταξύ της “Αγίας Ρωσίας” και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
ΑΣΑΦΗ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ “ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ”
ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΤΗΣ
Και το χειρότερο! Είναι εξόχως ασαφή τα όρια τη “Αγίας Ρωσίας”. Περιλαμβάνει, όχι μόνον όλες τις χώρες της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Σοβιετικής Ενωσης, αλλά επιδιώκει να επεκτείνει τα όριά της στην Κίνα, την Ιαπωνία, την Αμερική, το Αγιον Ορος (Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και όχι μόνον), αλλά και σε αυτό το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων!!!Παράλληλα η πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες της Ρωσίας ρίχνουν κάθε είδους γέφυρες προς τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας και Αντιοχείας με τις προσωπικές σχέσεις που καλλιεργούν με τους Πρωθιεράρχες τους ή με τις υποσχέσεις να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες του Πατριαρχείου Αντιοχείας να καταστεί το Πατριαρχείο των Αράβων της Μέσης Ανατολής απορροφώντας έτσι στην πράξη το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Η ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ “ΔΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝ” ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ
Το Φανάρι από την άλλη επιφανειακά τήρησε την ενδεδειγμένη στάση. Πρόβαλε την αρχαιότητα, την Παράδοση και την ομοφωνία ως τα κριτήρια που πρέπει να προταχθούν στα Δίπτυχα. Οχι κοσμικά κριτήρια. Ναι αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι η ορθή αυτή στάση υπαγορεύτηκε “διά τον φόβον” των Ρώσων και όχι επειδή το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως σέβεται πραγματικά την κανονική τάξη και παράδοση της Εκκλησίας.
Αν τη σεβόταν, ούτε τα κακόδοξα εκκλησιολογικά κείμενα τη Ραβέννας, της Ελούντας και του Πόρτο Αλέγκρε θα υπέγραφε, ούτε τη συμφωνία του Μπαλαμάντ και τη συμφωνία του Σαμπεζύ θα συνομολογούσε, ούτε θα καθιέρωνε το “αδιαλείπτως συμπροσεύχεσθε” κατά την εύστοχη ρήση του κ. Χρ. Λιβανού. Τα βρήκε σκούρα και μπροστά στην απειλή της τεράστιας ρωσικής αρκούδας “την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενο” το έρριξε στην εμμονή στην κανονική παράδοση!!!
Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ
“Ω! τλήμονες Κανόνες! Διά πάντα προσφέρεσθε, υπέρ πάντων στρατολογείσθε, τα πάντα καλείσθε να στηρίξετε, και μόνον δι’ εν αγγοείσθε, δι’ εν είσθε ακατάλληλοι, υπέρ ενός δεν δύνασθε να μαρτυρήσετε: Αληθώς εν ταις ημέραις ημών οι Κανόνες κατήντησαν κανόνια άτινα στρέφει πας τις όπου βούλεται, πάντως μόνον κατά των αντιπάλων αυτού...έλεγε ο Αγιος Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος!
Πόσο πιο συνετά αλήθεια θα κυβερνούσαν την ιερή Ολκάδα της Εκκλησίας, αν όσοι διαχειρίζονται την οιακοστροφία Της, στηρίζονταν στους Ιερούς Κανόνες και αν οι διάλογοι με τους αλλόθρησκους και τους αιρετικούς εδράζονταν στη θεολογία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας για τον Οικουμενισμό, που συμπύκνωσαν στα συγγράμματά τους ο Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος!.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Το όντως βαρυσήμαντο άρθρο του Σεβασμιότατου Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου, για την Προπαρασκευαστική Επιτροπή (το οποίο όλως παραδόξως δεν έτυχε καθόλου προσοχής), είναι ενδεικτικό των προθέσεων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.Είναι σαφές ότι το Πατριαρχείο επιδιώκει "πρωτείο εξουσίας" μέσω των προνομίων "της Προκαθεδρίας, δηλαδή της Προεδρίας και της Σύγκλησης Οικουμενικών και άλλων Συνόδων, της εξαιρετικής αυθεντίας σε ζητήματα πίστης, της εκλογής και της κρίσης επισκόπων, της αποδοχής της εγκλήτου προσφυγής, της εφαρμογής του σταυροπηγιακού δικαίου, της εξέτασης ζητημάτων κανονικής τάξεως κ.α..
Ως εικός η ανάλυση και αναίρεση του άρθρου του Σεβασμιότατου Μεσσηνίας ξεφεύγει από τους στόχους του παρόντος άρθρου.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για πολύ περιεκτική και αριστοτεχνική για τις επιδιώξεις του Πατριαρχείου αναφορά.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Ενα είναι το σίγουρο. Η Πρωτόθρονη Εκκλησία θα μπορέσει να επιβιώσει ως Εκκλησία μαρτυρίου στη συνείδηση των Ορθόδοξων Χριστιανών όλου του κόσμου παρά με τους λεονταρισμούς που δεν αποτρέπουν την απειλή της Ρωσικής αρκούδας.Η μεγαλύτερη δύναμη της Πρωτόθρονης Εκκλησίας είναι η αλουργίδα του βράχου της πίστεως και το σκήπτρο του απόλυτου σεβασμού προς τους Κανόνες και την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας.
Οι οικουμενιστικοί σχεδιασμοί του Πατριαρχείου, όχι μόνον αποτυγχάνουν κατ’ άνθρωπον μπροστά στα απειλητικά σχέδια και του Βατικανού και της λεγόμενης “Τρίτης Ρώμης”, αλλά καθιστούν ακόμη πιο ορατό τον κίνδυνο της απώλειας των πάντων για το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Οι Ορθόδοξοι πιστοί δακρύζουν όταν βλέπουν τον Πατριάρχη τους να σκύβει να ανάψει κερί στη μνήμη του προκατόχου του Αγίου Γρηγορίου Ε΄. Παρακολουθούν με κατάνυξη και συντριβή τη Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι της Παναγιάς του Σουμελά και συγκλονίζονται όταν ακούν τις ιστορίες των Νεομαρτύρων και των κρυπτοχριστιανών. Οταν, δηλαδή, βλέπουν την Πρωτόθρονη Εκκλησία, ως Εκκλησία μαρτυρίου όχι ως Εκκλησία εκκοσμίκευσης, οικοκολογικών συνεδρίων, συμπροσευχών και ξεπουλήματος της παράδοσης της πίστης μας.
Οι οικουμενιστικοί σχεδιασμοί του Πατριαρχείου χρήζουν άμεσης αναθεώρησης αλλά τούτο δεν μπορεί να γίνει με τους ιδίους ασκούς. “Ου γαρ τιθέσασιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς”.
ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΕΘΟΥΝ
ΣΕ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ
Σήμερα στην Ορθοδοξία υπάρχουν βράχοι της πίστεως, οι οποίοι μπορούν και πρέπει να αναλάβουν τους διορθόδοξους, τους διαχριστιανικούς και τους διαθρησκειακούς διαλόγους οι οποίοι θα δίνουν πάντοτε την καλή μαρτυρία της πίστεως.
Ανδρες με εκκλησιαστικό φρόνημα και Πατερική θεολογική κατάρτιση που θα καταγγέλλουν Χριστόν Εσταυρωμένο και Αναστάντα και θα ομολογούν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως τη ΜΟΝΗ ανάδελφη και αδιαίρετη αληθινή Εκκλησία τα δογματικά και τα κανονικά όρια της οποίας συμπίπτουν απολύτως. Μια ομολογία που θα δίνεται και στη Σύνοδο της Ιεραρχίας και στη Γενεύη και στο Μπαλαμάντ και στη Ραβέννα και όπου αλλού δει.
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου