ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Οχι άλλα... επικοινωνιακά....

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας περισσεύουν τα λόγια και απουσιάζουν τα έργα. Υπάρχει έλλειμμα στοχασμού, προγραμματισμού και εν τέλει πολιτικής, αλλά όλοι -και ειδικά όσοι ευθύνονται για αυτά τα ελλείμματα- εγκαλούν τους άλλους σαν η ζωή να είναι τηλεπαράθυρο, τα προβλήματα της χώρας και του λαού της σκηνές από ταινία προσεχώς και οι ίδιοι πρωταγωνιστές σε σαπουνόπερα. Enet,gr Enet,gr
 Ολοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και όλοι βλέπουμε τα σύννεφα της (νέας) οικονομικής κρίσης πάνω από την Ευρώπη, τα τύμπανα πολέμου που χτυπούν πότε περί την Ουκρανία και πότε γύρω από το Ιράκ και τη Συρία, εκεί όπου αναδύεται και πάλι το Κουρδιστάν, δηλαδή, όλοι βλέπουμε ότι πολλά καταιγιδοφόρα σύννεφα μαζεύονται στη γειτονιά μας και εμείς έχουμε απλωμένο τον τραχανά της ανεπάρκειας του πολιτικού μας προσωπικού. Ενός προσωπικού που το μόνο για το οποίο φαίνεται να αγωνίζεται είναι η προσωπική του επιβίωση, το «δικαίωμά» του να παραμένει στον αφρό ό,τι και αν συμβαίνει, και το οποίο μάλιστα παλεύει με νύχια και με δόντια, και με τη βοήθεια των πολλών φίλιων ΜΜΕ και της πολυπλόκαμης διαπλοκής να έχει στο διηνεκές καθεστώς ασυλίας ό,τι και αν έχει πράξει, όσο και εάν έχει βλάψει τη χώρα, τους ανθρώπους της και τις προοπτικές τους.
 Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται. Και κανείς δεν μπορεί να κινείται εν ου παικτοίς. Για να έχουν λοιπόν νόημα οι διαδοχικές συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πρέπει να ξεπεράσουν το καθιερωμένο, πλέον, στα καθ' ημάς δόγμα «όλα γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους» και να περάσουν στην ουσία, που με τόση προσπάθεια αποφεύγουν οι περισσότεροι. Και η ουσία πλέον δεν μπορεί παρά να είναι η διενέργεια εκλογών, ώστε ο «κυρίαρχος λαός», τον οποίο τόσο εύκολα θυμούνται όταν βρίσκονται σε αδιέξοδο και τόσο εύκολα «ξεχνούν» όταν τους ζητεί τα «νέα προαπαιτούμενα» η τρόικα, να αποφασίσει μια και καλή ποια θα είναι τα επόμενα βήματα της χώρας, ποιο θα είναι, δηλαδή, το σχέδιο με το οποίο θα υπάρξουμε σε έναν κόσμο που αλλάζει χωρίς να μας λαμβάνει συνήθως υπόψη και ποιος έχει αυτό το σχέδιο, δηλαδή με άλλα λόγια ποιος μπορεί να είναι στο τιμόνι στα κρίσιμα χρόνια που έρχονται.