ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ...

Μας λείπει πολύ ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος! Πραγματικά μας λείπει!
“Δεν είχε βαρύτητα μόνον ο ίδιος. Είχε και η σκιά του!”, κατά τη λαική έκφραση.
Πλείστες όσες ασχημίες που συμβαίνουν σήμερα, ούτε που θα απετολμούντο αν ήταν εν ζωή.
Ούτε ο Νεοβαρλααμισμός, ούτε οι αποτειχίσεις θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Θα αρκούσε ένα νεύμα του μακαριστού Γέροντα ή ακόμη και χωρίς αυτό θα περιστέλλονταν όσοι ήθελαν να ασχημονήσουν. Θα εφοβούντο “φόβον μέγαν”. Θα γνώριζαν ότι “η υπέρ ρομφαία πυρίνη” θεοκίνητη του κάλαμος θα κατέκαιε “σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά” τις κακοδοξίες τους. Θα συνέτριβε “ως σκεύη κεραμέως” κάθε αντιεκκλησιαστική τους κίνηση.

Τώρα; Τώρα λείπει η γάτα και τα ποντίκια βγήκαν για κυνήγι.
Τώρα; Τώρα ο κάθε κατεργαρέος σηκώθηκε από τον πάγκο του και ασχημονεί ανενόχλητος.
Πού το ηγετικό ανάστημα; Πού ο φάρος της αληθείας; Πού ο Διδάσκαλος της Εκκλησίας που μιλά “ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι”;
Ούτε κατά προσέγγιση δεν υπάρχει στις μέρες μας ανάστημα όπως αυτό του αείμνηστου Γέροντα Επιφάνιου! Ούτε κατά προσέγγιση δεν αντέχουν τη σύγκριση ακόμη και “οι δοκούντες στύλοι είναι” των ημερών μας με τον μακαριστό Γέροντα.
Γι’ αυτό και συμβαίνουν παντοειδείς ασχημίες.
Μιλώ γενικά. Δεν αναφέρομαι ειδικά στον κ. Σημάτη και σε όσους μας ανήγγειλαν ότι αποτειχίσθηκαν.
Φωνάζει κανείς πριν σπάσει η κανάτα με το γάλα. Οταν σπάσει και μετά προς τι οι φωνές;
Είχα κατ’ επανάληψη, με τον κ. Σημάτη, μακρές, άκαρπες συζητήσεις με το τηλέφωνο, με ηλεκτρονική αλληλογραφία και σε ιστολόγια στην απέλπιδα προσπάθειά μου να αποτρέψω το εγχείρημα.

Τώρα...
Τώρα τι να πω;
Ο Θεός να δώσει να μην καταλήξουν οι αποτειχισθέντες σε σχίσμα. Οσοι έχουν προσευχή ας εκτείνουν τα χέρια τους προς τον Αγιο Θεό. Τα δικά μου λόγια - πολλώ μάλλον οι αμαρτωλές προσευχές - “εις ουδέν ωφελούν αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται”.
Αν ζούσε ο αέιμνηστος Γέροντας Επιφάνιος...

Αν δεν τον αγαπούσε τόσο ο καλός Θεός για να τον πάρει από κοντά μας τόσο πρόωρα, καμιά από τις σημερινές ασχημίες δεν θα πραγματοποιείτο ή αν κάποιοι τις αποτολμούσαν - εν τη αφροσύνη τους - θα έμεναν μετέωροι και εκτεθειμένοι.
Τώρα; Τώρα ας προσευχηθούμε: “Ασήκωσε Θεέ μου έναν άλλον Γέροντα Επιφάνιον...” για να έχουμε πυξίδα προσανατολισμού και φάρο τηλαυγή ορθής πλεύσης.
Τώρα ο λαός του Θεού “λιμώ απόλλυται”! Οι πιστοί πορεύονται “ως πρόβατα μη έχοντα ποιμέναν” χωρίς να ξέρουν πώς να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί με τους εκατέρωθεν γκρεμούς.
“Αυχμός” ηγεσίας. Γη έρημος και άβατος και άνυδρος. Ακούς απόψεις. Διαβάζεις γνώμες. Εμμονές. Ιδιορρυθμίες. Ετσιθελισμούς. Μυωπικές προσεγγίσεις. Μικρόψυχες αναλύσεις. Ακούς ανθρώπους με ψηλαφητή θεολογική ανεπάρκεια να μιλούν για να αυτοπροβληθούν. Ακούς άλλους που σου πετούν τα γαλόνια τους ή την αυθεντία των εξ ουρανού ζώντων και τεθνεώτων τους Γεροντάδων που ευωδιάζουν και βρίσκονται στο θείο γνόφο να αποπειρώνται να μελωδήσουν εναρμόνιο μέλος θεολογίας. Γνωρίζεις ότι άνθρωποι, που τους πνίγει η προσωπική πικρία, προσπαθούν να μετατρέψουν τις προσωπικές τους πικρίες σε ιδεολογία και θεολογία. Η αλήθεια προσφέρεται αποσπασματικά. Της λείπει η καθολική ενόραση των πραγμάτων. Ούτε κατά διάνοιαν δεν υπάρχει ο στρατηγός νους για να καταστρώσει και να βάλει σε εφαρμογή επιτελικά σχέδια.

Ποιος τολμούσε να αναμετρηθεί με τον αείμνηστο Επιφάνιο; Και αν αφρόνως αποτολμούσε το εγχείρημα η έκβαση της μάχης είχε κριθεί πριν την έναρξη των επιχειρήσεων. Ο Αλέξανδρος θα περνούσε τον Γρανικό οπωσδήποτε, θα έλυνε το Γόρδιο δεσμό και θα κυνηγούσε τον Δαρείο στα Γαυγάμηλα και μέχρι τη χώρα των Βάκτρων.
Προσέξατε πώς κλείνουν οι συζητήσεις όταν αρχίσουν τώρα; Είτε συγκαταβατικά είτε με ύβρεις. Ποτέ με συναίσθηση της υπεροχής του στρατηλάτη που κονιορτοποιεί τις ιδέες του αντιπάλου. Χωρίς ύβρεις, χωρίς μικρότητες, ο αείμνηστος Γέροντας, γνώριζε να πλοηγεί την πορεία χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του να πράξει τι που αντιτάσσεται στο συμφέρον και την αλήθεια της Εκκλησίας,
Δεν ακούς πια τη φωνή της Εκκλησίας, όπως την άκουες, πριν το στόμα της κατά Θεόν σοφίας σιγήσει στις 11 Νοεμβρίου του 1989. Εκείνη την ημέρα η Θριαμβεύουσα Εκκλησία κέρδισε ένα Αγιο, ενώ η Στρατευομένη ορφάνεψε από την επί γης παρουσία του.
Ευτυχώς όμως όχι από τις προσευχές του. Ούτε από τα σοφά του συγγράμματα. Οσοι αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεως εναντίον του Οικουμενισμού ας μαθητεύσουν στην εν Χριστώ πείραν του όπως την κατέγραψε στο βιβλίο του “Τα δύο άκρα”, για να μην πέφτουν στα ασύγγνωστα παντοειδή λάθη, που έχουν ήδη διαπραχθεί, και τις συνέπειες των οποίων ακόμη δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε επαρκώς.

“Το σπουδαιότερο δόγμα της Εκκλησίας είναι τα δόγμα της ενότητας της Εκκλησίας”, έλεγε ο μακαριστός Γέροντας. Ο ίδιος τηρούσε απαρέγκλιτα τους Ιερούς Κανόνες αλλά ήταν ταυτόχρονα ο πιο εύγλωττος και διαπρύσιος κήρυκας του δόγματος της “οικονομίας”. “Να οικονομηθεί η σωτηρία του ανθρώπου”, έλεγε. “Σ’ αυτό αποσκοπεί ο νόμος του Ευαγγελίου και των Ιερών Κανόνων”.
Τον ακούν άραγε οι Οικουμενιστές; Κατανοούν τα όσα έγραψε οι αποτειχισθέντες και οι σχισματικοί;

Επαναλαμβάνω ότι μιλώ γενικά. Δεν αναφέρομαι ειδικά στον κ. Σημάτη και τους άλλους ομόφρονές του πατέρες και αδελφούς.
Ειδικά όμως τώρα για τους αποτειχισθέντες. Πολύ μας ανέπαυσε η γενναία κατάθεση διαμαρτυρίας εκ μέρους του “Ορθόδοξου Παρατηρηρίου”, η οποία ανεβάζει ακόμη πιο ψηλά στη συνείδησή μας τους καλούς πατέρες και αδελφούς που διαχειρίζονται το ιστολόγιο. Μίλησαν κατά συνείδηση παρόλον ότι ο κ. Σημάτης υπέγραψε την “ομολογίαν των αντιρρησιών συνειδήσεως” και παρόλον ότι αυτή την περίοδο δέχονται από παντού χτυπήματα.

Ετσι κάνουν οι έντιμοι άνθρωποι!

Να καταγράψουμε όμως και κάτι άλλο που αξίζει τον δίκαιο έπαινο όλων μας.
Δεν μας διέλαθε ασφαλώς η σχολιογραφία εγκρατούς περί τα θέματα αδελφού, ο οποίος προσπαθεί να συγκρατήσει τους αποτειχισθέντες από τον κατήφορο. Ευχαριστούμε, επαινούμε και τολμούμε να ψελλίσουμε λόγια προσευχής να συνεχίσει να καθοδηγεί σωστά. Ετσι όπως τον δίδαξε - όπως δίδαξε όλους μας - ο μεγάλος Γέροντας, που - δεν έχω αμφιβολία - τον παρακολουθεί αδιάλειπτα από τα θεωρεία της αιωνιότητας και ευλογεί τη μαρτυρία του.

Ελπίζω μέχρι τέλους...

Του Παναγιώτη Τελεβάντου