Κλειστήκαμε σε σπίτια με αμπάρες,
στις ψυχές μας πλανιέται η μοναξιά
χαθήκαν τα παιδιά απ'τις αλάνες
πάγωσε στα χείλη κι η χαρά...
Σκυφτοί οι διαβάτες σαν έρημοι ασκητές
χαμένοι στο κόσμο τους πια δε μιλάνε,
ούτε μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ συνάνθρωπε δε λες.
Φίλε, ...στη μοναξιά κουβέντες δε χωράνε
Κλειστήκαμε σε πόλεις, σπίτια κλουβιά
δεν υπάρχουν οι παλιές γειτονιές, τι κρίμα!
χάθηκε μαζί τους και η ανθρωπιά
μαράθηκαν μεσ'τα τσιμέντα και τα κρίνα.
Μαρίζα.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΝΑ ΑΝΤΑΜΟΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΑΡΧΗΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΔΕΙΛΟΥΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΠΑΛΙΕΣ ΘΥΜΙΣΕΣ
ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Ο ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΤΙΧΟΣ ΓΙΑΜΕΝΑ
Κάποιο δειλινό σαν κόκκινο τριαντάφυλλο
κάποιο δειλινό μενεξεδένιο.
Θα ‘ρθεις να με βρείς
σαν όνειρο,σαν ʼνοιξη
θα ‘ρθεις να με βρείς,
σε περιμένω.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΒΛΗΜΑ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ.
ΜΟΛΙΣ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΩ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ.
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν σ'αυτή που έγραψε αυτό το ποίημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους, κάνε έκδοση να τα έχουμε κι εμείς, γιατί αξίζουν.
Αριάδνη.