ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΦΕΡΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες μετέφεραν στην Αμερική το αληθινό πνεύμα της Ορθοδοξίας το οποίο η Αρχιεπισκοπή Αμερικής - δημιούργημα των Μεταξάκη, Αθηναγόρα και Ιάκωβου - είχε ολότελα απωλέσει.

Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής έκανε - και κάνει αν δεν θέλουμε να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας - σε μεγάλο βαθμό - και παρά τις καλόπιστες και φιλότιμες προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου - κριτική κατά του Προτεσταντισμού με Ρωμαιοκαθολικά επιχειρήματα και εναντίον του Παπισμού με Προτεσταντικά επιχειρήματα.

Μια πρακτική που υιοθετήθηκε σε μεγάλο βαθμό και από την Ελλαδική Ορθοδοξία στο παρελθόν και η οποία με κανένα τρόπο δεν έχει ακόμη εξαφανιστεί. Οχι μόνον επειδή νησίδες με τα απομεινάρια αυτής της θεολογίας εξακολουθούν να υπάρχουν αλλά και επειδή πολλά άλλα μετενσαρκώθηκαν “εν ετέρα μορφή” στους οπαδούς της μεταπατερικής, συναφειακής, Νεορθόδοξης και Νεοβαρλααμικής κακοδοξίας.
Οι απλοί άνθρωποι του λαού που ήρθαν στην Αμερική από τη Μικρασία - και όχι μόνον - κουβαλούσαν στο πετσί τους μια άλλη Ορθοδοξία, την αληθινή Ορθοδοξία της άσκησης και της προσευχής, της αφιλοχρηματίας και του φιλότιμου. Της εφαρμογής των εντολών για την αγάπη του Χριστού.

Αυτή την Ορθοδοξία γνώρισε ως παιδί και αργότερα ανεζήτησε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης στους Αποστολικούς Πατέρες και στους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και κατόρθωσε να την αρθρώσει σε πύρινο δογματικό λόγο που έκαψε όπως τον λίβα τα σπαρτά της ετεροδοξίας. Η προσφορά του μεγάλη. Για να ακριβολογούμε σημαδιακή.

Οσο και να το αρνούνται καλόπιστα οι πολλοί φίλοι του ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης είχε μονομέρειες και εμμονές τις οποίες οι μικρόψυχοι του αντίπαλοι - με πρώτους και χειρότερους τους αείμνηστο Αγουρίδη και τον κακόδοξο κληρικό π. Βασίλειο Θερμό - φροντίζουν να διογκώνουν και να προβάλλουν με ειρωνική και κακεντρεχή διάθεση.

Αν έπρεπε να συνοψίσω την μονομέρεια της θεολογίας του π. Ιώαννη δεν θα κατέφευγα τόσο σε όσα λέγει για τους Φραγγολατίνους αλλά στην απολυτοποίηση του χαρισματικού παράγοντα της Εκκλησίας.

Δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω ακόμη το έργο που εξέδωσε ο Μητροπολίτης Ναυαπάκτου κ. Ιερόθεος αλλά αν κρίνω από το υπόλοιπο έργο του Αγίου Ναυπάκτου πρέπει - επιγνώστως ή ανεπιγνώστως - αυτές τις μονομέρειες της θεολογίας του π. Ιώαννη να τις στρογγύλεψε ορθοδόξως και να τις διατύπωσε με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι απόλυτα συμβατές με την πίστη της Εκκλησίας.

Με πολλή συγκίνηση πληροφορήθηκα από άνθρωπο απόλυτα αξιόπιστο που δεν ανήκει στο στενό ή ευρύτερο κύκλο του Αγίου Ναυπάκτου ότι ο Σεβασμιότατος ζει ως αληθινός ασκητής επίσκοπος.

Απόλυτη εγκράτεια, αφιλοχρηματία, ασκητικότητα, προσευχή και λιτότητα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του και ταυτόχρονα ένας δυνατός νους και μια βαθιά θεολογική σκέψη που αφομοίωσε δημιουργικά τη θεολογική σκέψη του π. Ιωάννη Ρωμανίδη.

Θα τα ξαναπούμε, συν Θεώ, όταν διαβάσω το δίτομο έργο του Αγίου Ναυπάκτου - που παρήγγειλα ήδη - και αναμένω με ανυπομονησία.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου