Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Αξιαγάπητη μέχρι ...σκασμού...EuroBasket 2017

Αξιαγάπητη μέχρι ...σκασμούΔυσκολεύομαι να μετρήσω, πόσες φορές σκέφτηκα τη φράση «και τώρα σκάστε όλοι», παρακολουθώντας την εκτυφλωτική παράσταση της Εθνικής απέναντι στους Λιθουανούς. Ακόμα περισσότερες μου ανέβηκε στα χείλη η φράση «τεράστια αρχ*δια», με μοναδική διαφοροποίηση τον γεωγραφικό προσδιορισμό. «Από δω μέχρι τον Βόσπορο», που είναι και κοντά; «Από δω μέχρι τον κάμπο της Θεσσαλίας»; «Από δω μέχρι το Ελσίνκι»; «Από δω, μέχρι το Νιου Τζέρσεϊ», κατέληξα. Τη μέρα της παγκόσμιας αναγνώρισης προς τον πατριάρχη του αθλήματος Νίκο Γκάλη, τη μεγαλύτερη ίσως στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, η Εθνική αποδείχθηκε αντάξιά του, αντάξια των γαλάζιων ομάδων που ατσαλώνονταν μέσα από τα προβλήματά τους και άφηναν πίσω τους τις δύσκολες μέρες με βλέμμα καθαρό και μυαλό ήρεμο.
 Η Εθνική του χθεσινού, δίχως αύριο αγώνα με τη Λιθουανία, ήταν η Εθνική του 1987, του 2005, του 2006, του 2009, η αξιαγάπητη Εθνική που υιοθετεί το «ένας για όλους και όλοι για έναν» και γράφει την ιστορία της με μπλε μαρκαδόρο. Οι φίλοι που την ακολούθησαν στο Ελσίνκι και επέστρεψαν στην πατρίδα απογοητευμένοι ως θυμωμένοι ασφαλώς κλαίνε σήμερα, που έχασαν αυτό το ρετρό ρεσιτάλ στο Σινάν Ερντέμ. Να περάσει ο επόμενος; Μωρέ και πάνω από το πτώμα μας να περάσει ο επόμενος, που δεν το βλέπω πια, αυτό που μας έδωσε απόψε η υποτίθεται ξοφλημένη Εθνική αρκεί. Μοιάζει με παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Και ας είναι μία απλή πρόκριση σε προημιτελικό… Αισθάνομαι και λίγο δικαιωμένος απόψε, όχι για το αίσιο προαίσθημα το οποίο κατέθεσα στο μεσημεριανό μου κείμενο, αλλά για αυτά που έγραφα στις δύο μέρες που προηγήθηκαν. Τα θυμάστε; Θα σας τα θυμίσω εγώ για να μη κουράζεστε. Πρώτον, ένα τουρνουά Εθνικών ομάδων είναι μυστήριο καροτσάκι και δεν αρχίζει παρά μόνο όταν ξεκινήσει η νοκ-άουτ φάση. Δεύτερον, μία πειστική νίκη επί οποιουδήποτε, ιδίως σε νοκ-άουτ αγώνα όπως ο προχθεσινός με την Πολωνία, μπορεί να δημιουργήσει δυναμική και κύμα αυτοπεποίθησης, ιδίως σε σύγκριση με ομάδες που προέρχονται από ήττες (όπως λ.χ. οι Γάλλοι). Τρίτον, σε τέτοιες αναμετρήσεις μετράει πάνω απ’όλα η πείρα και η προσωπικότητα των περπατημένων παικτών, όχι ο νεανικός οίστρος ούτε η χαζοχαρούμενη αλεγκρία. Αυτό που έγραψα λίγες ώρες πριν από το ματς, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Από χθες κιόλας, ήταν περισσότεροι αυτοί που έβλεπαν κοντά στα μετάλλια την ομάδα του Πρίντεζη, του Σλούκα και του Καλάθη, παρά την Ιταλία ή τη Σλοβενία ή τη Λεττονία. Προσθέστε απόψε στη ζυγαριά και την αποκλεισμένη Λιθουανία και γελάστε κατάμουτρα με τα προγνωστικά που έφερναν αυτή στο βάθρο και εμάς νωρίς νωρίς στο σπίτι. Λησμόνησα να σας πω, ότι ένας από αυτούς που δημοσίευσε τέτοιο αγλάισμα πεσσιμισμού ήμουν και εγώ! Αν ψάξετε στον οδηγό του gazzetta.gr, θα δείτε ότι έχω την Ελλάδα στις θέσει 9-16 και τη Λιθουανία 3η. Ποτέ δεν ήμουν τόσο χαρούμενος για ένα γελοιοποιημένο προγνωστικό. Η Εθνική εμφανίστηκε στο παιχνίδι σαν να προετοιμαζόταν για αυτό σε όλη της τη ζωή. Έκανε τα πάντα προσεκτικά και έκανε τα πάντα σωστά. Αυτόν τον Καλνιέτις τον ξεχαρβάλωσε σαν να ήταν κανένα παιδάκι. Τους παινεμένους ψηλούς της Λιθουανίας ούτε που τους κατάλαβε. Η άμυνά της κράτησε τον αντίπαλο στους 64 ψωροπόντους, με 6/24 τρίποντα, για να μη λέμε ότι εμείς υστερούμε στο σουτ. Ο έλεγχος του ρυθμού υπήρξε απόλυτος. Όταν χρειαζόταν μπροστάρηδες, είχε μπροστάρηδες και μάλιστα πολλούς: Πρίντεζης στο ξεκίνημα, Καλάθης μετά, Σλούκας στο διάστημα όπου έβαλε 18 πόντους σαν σεληνιασμένος, Μπουρούσης στο τέλος. Και Παπανικολάου …συνεχώς, με 100% ευστοχία όπως στο φάιναλ-φορ του 2012 στο ίδιο γήπεδο, 6 ριμπάουντ και καντάρια αθόρυβης δουλειάς παντού. Ο Παπαγιάννης έκανε τον Βαλανσιούνας να αισθανθεί ότι υπήρχε αντίπαλος, ενώ ο Θανάσαρος έβαλε ακόμα και τριποντούρα, όταν μάλιστα η διαφορά βρισκόταν στους 6 πόντους (65-59). Νομίζω, όμως, ότι το μεγαλύτερο εύσημο ανήκει στον Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος κράτησε τη διαύγεια και το θάρρος όταν όλα του πήγαιναν στραβά και έπαιξε ένα μεστό 25λεπτο, το οποίο έκανε τους χολερικούς παντογνώστες του διαδικτύου να σιγήσουν ντροπιασμένοι.
 Ο ψηλός έβαλε τους 11 πόντους του στα τελευταία 12 λεπτά, από το 54-40 και μετά, μάζεψε 8 ριμπάουντ, ενώ πρόσθεσε στη στατιστική του ένα σπανιότατο (ειδικά για σέντερ) ρεκόρ, για να μη ξαναπεί κανείς ότι είναι «τρύπα στην άμυνα»: όχι 1, όχι 2, αλλά 6 κλεψίματα! Η ελληνική ομάδα αντιμετώπισε με απόλυτη ψυχραιμία τις όποιες αντεπιθέσεις των Λιθουανών (ιδίως αυτή που τους έφερε στο 63-59 με ….πεντάποντο των Γκριγκόνις, Ουλανόβας, ένα ολόκληρο πεντάλεπτο πριν το τέλος. Ουδείς πανικός, ουδεμία ανακατωσούρα.
 Ο Μπουρούσης σάλπισε με δύσκολο καλάθι την τελική επίθεση και η άμυνα φρόντισε για τα υπόλοιπα. Κοιτάζοντας τη στατιστική, δεν ξέρω αν πρέπει να πρωτοθαυμάσω τις 20 ασίστ (Καλάιθης 6, αλλά και Πρίντεζης 4), τα μόλις 7 λάθη (σχεδόν όλα ανώδυνα, με εξαίρεση μία απροσεξία του Σλούκα που τροφοδότησε λιθουανικό αιφνιδιασμό), τα +1 ριμπάουντ του κρίσιμου α’ ημιχρόνου (έγιναν 31-37 στο τέλος, μια χαρά δηλαδή) ή τα 11/24 τρίποντα που έρχονται να προστεθούν στα 13/20 της Τετάρτης.
 Πριν σβήσουν τα φώτα της γιορτής, η οποία θα πει κάποιος ότι είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη, παίκτες και προπονητής της Εθνικής ομάδας οφείλουν να ευχαριστήσουν με άλλο ένα «σκάστε επιτέλους» τους γλωσσοκοπάνες της λιθουανικής αποστολής. Οι σαρκαστικές και ενίοτε χολερικές δηλώσεις του τελευταίου διημέρου έγιναν ευλογία για την ελληνική ομάδα, αφού της πρόσφεραν πρόσθετο κίνητρο και πείσμα, πάνω σε μία ζυγαριά όπου κάθε ψήγμα έπαιζε τον ρόλο του. Δεν ξέρω πώς λέγεται το «ευχαριστώ» στα λιθουανικά, οπότε θα το πω στα φινλανδικά, που τα έχω και πρόχειρα: «Κίιτος», κύριοι, «κίιτος». Και να προσέχετε την επόμενη φορά που θα ξανοιχτείτε δίχως σωσίβιο στο Αιγαίο, μη σας καταπιεί κανένα κήτος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου