Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...Η Κόλαση ενός Άγγελου... που τον έλεγαν Χρήστο!.....ΔΙΑΒΑΣΤΕ!

Ο Χρήστος Ρούσσος είναι o «Άγγελος» του κινηματογράφου, ο ομοφυλόφιλος, ο δολοφόνος του εραστή του, ο αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ήρεμη δύναμη των φυλακών. Ο «Άγγελος» επιστρέφει στη δεκαετία του ‘80, δείχνει την κοινωνία των αντιθέσεων, τον σκοτεινό κόσμο της Συγγρού και ξετυλίγει το πολιτικό-δικαστικό θρίλερ που συγκλόνισε την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. To 1976 o 19χρονος ναύτης Χρήστος Ρούσσος δολοφονεί τον εραστή του, Ανέστη Παπαδόπουλο, που τον πίεζε να βγει στην πορνεία.
Η συντηρητική κοινωνία της μεταπολίτευσης αναζητά το καινούργιο, αλλά σοκάρεται από το σεξουαλικό έγκλημα και τις αποκαλύψεις για τον άγνωστο κόσμο του Ζαππείου και της λεωφόρου Συγγρού. Είναι η ίδια εποχή, που ο πολιτικός γάμος είναι αδιανόητος, οι αμβλώσεις απαγορεύονται και η μοιχεία αποτελεί ποινικό αδίκημα. Δημοσιογράφοι και νομικοί περιγράφουν την ακροαματική διαδικασία στο ναυτοδικείο, που καταδίκασε τον νεαρό ομοφυλόφιλο μέσα σε συνοπτικές διαδικασίες σε ισόβια κάθειρξη.
 Την ίδια περίοδο, έρχεται στη Βουλή νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει την εκτόπιση των ομοφυλοφίλων για λόγους δημόσιας υγείας. Το γεγονός πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στην κοινωνία. Έκπληκτη η κοινή γνώμη παρακολουθεί ομοφυλόφιλους να διαδηλώνουν στα Προπύλαια και τραβεστί να βγάζουν λόγους σε πλατείες. Καταγγέλλουν δημόσια τις αποκαλού-μενες «επιχειρήσεις αρετής» της αστυνομίας στα στέκια τους. Ο σκηνοθέτης Γ. Κατακουζηνός, συνεργάζεται με θαμώνες της Συγγρού και γυρίζει την ταινία «Άγγελος», βασισμένος στην ιστορία του Χρήστου Ρούσσου, σοκάροντας κοινό και κριτικούς. Ο Χρήστος Ρούσσος γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1957, στον Πειραιά.
 Τον Απρίλιο του 1976 Ο 19χρονος τότε ομοφυλόφιλος Χρήστος Ρούσσος διατηρεί ερωτική σχέση με τον 22χρονο Ανέστη Παπαδόπουλο. Τον τελευταίο καιρό ο Ανέστης πίεζε τον Χρήστο να ντύνεται γυναικεία και να κάνει πιάτσα στην λεωφόρο Συγγρού προφανώς ..για να τον εκμεταλλεύεται και οικονομικά. Οι πιέσεις που δεχόταν ο 19χρονος σε συνδυασμό με το άγχος για την κατάταξή του στο Ναυτικό - την ίδια περίοδο - του προκαλούν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Την πρώτη φορά που ο Ανέστης πίεσε τον Χρήστο να κάνει πιάτσα στην Συγγρού ο Χρήστος αντέδρασε δίνοντας του ένα χαστούκι. Τις επόμενες ημέρες όμως οι πιέσεις του Ανέστη εντάθηκαν. Κάποια στιγμή ο Χρήστος ζήτησε από τον Ανέστη να του κάνει ενεργητικό έρωτα. Ο Ανέστης θύμωσε τον έσπρωξε δυνατά και του είπε : "Εσύ θα γίνεις γυναίκα. Τελείωσε". Τότε έγινε το αναπάντεχο :
 Ο 19χρονος Χρήστος Ρούσσος δολοφονεί τον εραστή του.Τον έσφαξε σαν το αρνί. Όπως αναφέρει και ο ίδιος στο Βιβλίο του : "Εκεί έγινε το μπαμ. Αν δεν τρελαινόμουν εκείνη τη στιγμή, αν δεν τον σκότωνα, θα είχα φύγει, θα με είχαν πιάσει, θα γινόμουν λιποτάκτης. Εκείνη τη στιγμή όλα ανατράπηκαν. Τρελάθηκα. Έγινα ένας άλλος Χρήστος. Και γι' αυτό λέω συνεχώς πως ό,τι έγινε δεν το έκανα εγώ. Και δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ τον Ανέστη». Ο Χρηστος Ρούσσος παραδοθηκε αρχικά σε εναν δικηγόρο και στην συνεχεια στην αστυνομία. Αφού τον κράτησαν στην ασφάλεια για ανακρίσεις επι 4 μέρες τον προφυλάκισαν στις ναυτικές φυλακές της Ψυττάλειας. Από κει τον έστειλαν στο δημόσιο ψυχιατρείο του Δαφνιού, όπου έμεινε για παρακολούθηση δυο μήνες και κατόπιν τον γύρισαν πάλι στις ναυτικές φυλακές. Χαρακτηριστικη ειναι η περιγραφή του Χρηστου Ρούσσου στο Βιβλίο του για την μεταφορα του απο Φυλακή σε Φυλακή : Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ
 "Εκείνη τη μέρα πρώτη φορά από τη στιγμή που παραδόθηκα μου φόρεσαν χειροπέδες. Τα κρύα σίδερά τους που έσφιγγαν τους αδύνατους καρπούς των χεριών μου δεν έλεγαν να ζεσταθούν από τη θερμοκρασία του σώματος, τα αισθανόμουν κρύα, πολύ κρύα, να με σφίγγουν και να μου παγώνουν τα χέρια και την καρδιά. Μπήκαμε όλοι στη σκεπαστή καρότσα ενός ημιφορτηγού του ναυτικού. Κάθισα στον πάγκο ανάμεσα σε δυο καρατζόβες. Ήμουν εξαντλημένος από την αϋπνία, με μάτια μελανιασμένα και πρησμένα από το πολύ κλάμα. Είχα ανάγκη από λίγη ζεστασιά και στοργή, αλλά πού να την έβρισκα; Όλοι ήταν αδιάφοροι. Οι ασφαλίτες, ψυχροί επαγγελματίες. Κι εκείνοι οι δυο που μου φόρεσαν τις χειροπέδες χαχάνιζαν κι έκαναν αστεία μεταξύ τους. Γι’ αυτούς το να δένουν χέρια ήταν μια συνηθισμένη δουλειά ρουτίνας. Αδιαφόρησαν ακόμα και που μου τις έσφιγγαν πολύ και πονούσα.
 Όταν το αυτοκίνητο ξεκίνησε, στα μαρσαρίσματα και φρεναρίσματα που έκανε, καθώς ήταν δεμένα τα χέρια μου δυσκολευόμουν να κρατηθώ και κινδύνευα να πέσω. Σκηνή από τηνταινία Ο ένας καρατζόβας δίπλα μου το κατάλαβε και με κοίταξε με ένα τέτοιο τρυφερό βλέμμα που δε θα το ξεχάσω ποτέ. Χωρίς να πει τίποτα, πέρασε το χέρι του πίσω στην πλάτη μου, μ’ έπιασε από τον ώμο και με έσφιξε πάνω του. Ακούμπησα στην αγκαλιά του κι ένιωσα να με πλημμυρίζει μια ανείπωτη συγκίνηση και γαλήνη, μα και μια επιθυμία να τον αγκαλιάσω και να σφιχτώ πάνω του' οι χειροπέδες έπνιξαν την επιθυμία μου. Έκλεισα λίγο τα μάτια και παρακάλεσα να γινόταν να πέθαινα αυτήν τη στιγμή, την ανθρώπινη, την τρυφερή, στην αγκαλιά του ευαίσθητου καρατζόβα." Με κράτησαν στην ασφάλεια για ανακρίσεις 4 μέρες και μετά με προφυλάκισαν στις ναυτικές φυλακές της Ψυττάλειας. Από κει μ' έστειλαν στο δημόσιο ψυχιατρείο του Δαφνιού, όπου έμεινα για παρακολούθηση δυο μήνες και κατόπιν με γύρισαν πάλι στις ναυτικές φυλακές."
 "Από το διαρκές ναυτοδικείο του Πειραιά καταδικάστηκα σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να δεχτούν κανένα ελαφρυντικό, ούτε το ότι το αδίκημα ήταν έγκλημα πάθους χωρίς ιδιοτελή κίνητρα, σε στιγμές που δεν έλεγχα τις σκέψεις και τις πράξεις μου, ούτε το ότι βρισκόμουν σε μετεφηβική ηλικία(19 χρονών), ούτε τον πρότερο έντιμο βίο γιατί, λέει, ήμουν ομοφυλόφιλος. Στο δικαστήριο, από τους συγγενείς του Αντώνη, παραβρέθηκε ο πατέρας του, που αν και μάρτυρας κατηγορίας, δεν είπε τίποτα κακό για μένα κι όταν ο πρόεδρος τον ρώτησε τι ζητάει, όχι μόνο δεν αξίωσε τίποτα ο άνθρωπος, αλλά ούτε και αυτή την καταδίκη μου ζήτησε.
 "Αργότερα ξανάγινε η δίκη στο αναθεωρητικό δικαστήριο, αλλά η ποινή μου παρέμεινε ίδια, γιατί κι εκεί αρνήθηκαν οποιοδήποτε ελαφρυντικό. Μετά την οριστική καταδίκη μου, με έστειλαν στις πειθαρχικές φυλακές της Κέρκυρας, ενώ κανονικά θα 'πρεπε να με στείλουν ή σε φυλακή ανηλίκων ή έστω σε κάποια άλλη μη πειθαρχική. Αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη μέρα του φόνου, ακόμα οι τύψεις, επειδή σκότωσα τον άνθρωπο που αγαπούσα, με βασανίζουν. Ο χαμός του Ανέστη, όταν συνειδητοποίησα τι είχα κάνει, ήταν η φοβερότερη τιμωρία." Η πολιτική «αλλαγή» του ’81 φέρνει κύμα ελπίδας και στις φυλακές ξεσπούν εξεγέρσεις κρατουμένων, που καταγγέλλουν απάνθρωπες συνθήκες. Τότε ο Χρήστος Ρούσσος αποκαλύπτει στο δημοσιογράφο Γ.Λιάνη τα βασανιστήρια στις φυλακές Κέρκυρας.
 Ο ισοβίτης ξεκινά αγώνα για να πετύχει την αποφυλάκισή του. Όμως, ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης απορρίπτει την αίτηση για επανεξέταση της πρώτης δίκης. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, φοιτητές και πολλοί απλοί πολίτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό υποστήριξαν με θέρμη την απελευθέρωση του Ρούσσου. Μελίνα Μερκούρη, Μάνος Χατζηδάκις, Μιχάλης Ράπτης, Οτέλο ντε Καρβάλιο, Έντουαρτ Κέννεντυ, Ιβ Μοντάν, Ζαν Λουί Ρεντινιάν ήταν μερικοί από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Ο Χρήστος Ρούσσος κηρύττει απεργία πείνας που τον οδηγεί στα όρια του θανάτου. Δημοσιογράφοι όπως η Λιάνα Κανέλλη, ξεκινούν πύρινη αρθρογραφία, διανοούμενοι και στελέχη της Αριστεράς κάνουν απεργία πείνας στα Προπύλαια για συμπαράσταση και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αιφνιδιάζεται. Η κοινή γνώμη με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί την υπόθεση να εξελίσσεται σε πολιτικό θρίλερ, που κινδυνεύει να καταλήξει σε παραίτηση του προέδρου της Δημοκρατίας και πτώση της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου
 Η απονομή χάριτος, που έρχεται από τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, δε θα θέσει τέλος στην ταραγμένη ζωή του Χρήστου Ρούσσου. Ο ίδιος έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο στη μεγαλύτερη εξέγερση των φυλακών το 1990 και αρνείται να αποφυλακιστεί για λόγους συμπαράστασης. Υπουργοί, πολιτικοί, δικηγόροι, δεσμοφύλακες, και «πρωτοπαλίκαρα» μπλέκονται σε ένα ατελείωτο παιχνίδι διαπραγματεύσεων και εντυπώσεων. Όταν τελικά ανοίγουν την πόρτα των φυλακών στον Χρήστο Ρούσσο, ο ίδιος βγαίνει σε μια κοινωνία αλλαγμένη, που αρνείται να δεχτεί στους κόλπους της έναν πρώην ισοβίτη. Σήμερα ο "έκπτωτος Άγγελος" της δεκαετίας του '80 δείχνει να αναζητά το σωστό. Αν μη τι άλλο έχει επίγνωση του λάθους. Τρία χρόνια τώρα διδάσκει την τέχνη του κοσμήματος σε πρώην χρήστες ναρκωτικών στη μονάδα απεξάρτησης "18 Άνω". Ο Χρήστος είναι ζωγράφος ,συλλέκτης διακοσμητικών πτηνών,αρθρογραφεί στην τοπική εφημερίδα του Ασπρόπυργου Αττικής ΘΡΙΑΣΙΟ και στο περιοδικό "4 εποχές".
 Έχει γράψει και τα εξής βιβλία 1)Εγώ ο άγγελος που σκότωσα τον εραστή μου εκδ.Οδυσσέας 2)Φυλακές Αλικαρνασσού-Κέρκυρας βασανισμός κρατουμένων εκδ.της φυλακής 3)Προσοφρονισμός εκδ.21 4)Ανθίζοντας και μοιρολογώντας -αγιολούλουδα Ποικίλου όρους εκδ. οξύ και 5) Ποιητικές αποδράσεις εκδ πολύχρωμος πλανήτης το οποίο παρουσίασαν την Δευτέρα 17/3/08 στις 20.30 στην Ε.Σ.Ε.Α οι βουλευτές Λιάνα Κανέλλη,Γιώργος Λιάνης και Γιάννης Δημαράς. Ζει ήσυχα στον Ασπρόπυργο με τα δυο του σκυλιά τη Ζούμπη και τον Ρίκο. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ -Σου έχουν διδάξει κάτι τα εξαρτημένα παιδιά; «Όλα τα παιδιά ξέρουν την αποτρόπαια πράξη μου. Κι όμως, κανένα δεν ήρθε να μου πει κάτι αρνητικό (έχει βουρκώσει. Η φωνή του σπάει. Αλλά συνεχίζει).
 Ίσως να είμαι ένα παράδειγμα γι' αυτά τα παιδιά, ότι στις δυσκολίες δεν σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. (τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι. Επιμένει). Αγωνιζόμαστε και δεν κολλάμε. Ανεβαίνουμε σκαλοπάτια. Μαζί». -Πώς έζησες το πρώτο διάστημα μετά τη φυλακή; «Τα χρόνια που ήμουν στη φυλακή δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα αντιμετωπίσω πρόβλημα στη δουλειά. Είχα μάθει να εργάζομαι από 13 χρονών Η πρώτη μου απασχόληση μετά την αποφυλάκιση ήταν κοντά σ' έναν πρόεδρο συλλόγου κρατουμένων, τον οποίο κατήγγειλα για διάφορες ατασθαλίες και καταλήξαμε στα δικαστήρια. Σκληρή εμπειρία. Έπειτα, εργάστηκα για περισσότερα από δέκα χρόνια σε διαφημιστικά γραφεία. Μέχρι τη στιγμή που είδα την προκήρυξη για το "18 Άνω". Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόμουν χωρίς δουλειά. Είχα φτάσει στα όρια της αυτοκτονίας... -Όταν μας άνοιξες την αυλόπορτα του σπιτιού σου και είδα την αυλή σου μου ήρθε συνειρμικά μια φράση από το βιβλίο σου "Προς σωφρονισμόν": “Στο κελί μου έκλεινα τα μάτια κι έχτιζα το σπίτι μου. Κάτω από τα βλέφαρά μου, η λίμνη γέμιζε νερό και φωλιές πουλιών χτίζονταν στα δέντρα. Μέσα στο κελί μου, τα χρυσόψαρα κολυμπούσαν και το φίδι κοιμόταν ένα χειμώνα".
 «Είναι ο δικός μου ζωολογικός κήπος, η δική μου "πράσινη φυλακή". Στην αρχή αποφάσισα να ασχοληθώ με τη φύση και τα οικολογικά προβλήματα του Θριασίου πεδίου. Έκανα φασαρίες, μηνύσεις, έγινα κακός με πολύ κόσμο. Συγκρούστηκα για το περιβάλλον. Προσπαθώ να είμαι ενεργός πολίτης για να ομορφύνω την περιοχή μου. Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα και άρχισα να κλείνομαι στο σπίτι και να φτιάχνω τείχη γύρω μου, ώστε να μην βλέπω τους άλλους και να μην με βλέπουν οι γύρω μου. Σκέφτηκα πως αν δεν μπορώ να φτιάξω τον περιβάλλοντα κόσμο, τουλάχιστον ας φτιάξω τον δικό μου. Έτσι, δημιούργησα αυτά τα "πράσινα τείχη" που βλέπετε». -Στο εσωτερικό του σπιτιού του κυριαρχούν πίνακες που ζωγράφισε ο ίδιος. Και φωτογραφίες. Από τη νέα του ζωή. Όμως, ο Χρήστος δεν διστάζει να ανοίξει και το άλμπουμ της φυλακής και να μας συστήσει "διαβόητους" κακοποιούς συγκρατούμενούς του, όπως τον Φραντζή και τον Ρασίντ. Χωρίς ενδοιασμό θα μας δείξει και τη φωτογραφία του Ανέστη.
 Του εραστή που δολοφόνησε. Και θα ξετυλίξει το νήμα εκείνης της νύχτας του 1976. «Με τον Ανέστη ζούσαμε σχεδόν δυο χρόνια μαζί. Τον τελευταίο χρόνο με πίεζε να γίνω τραβεστί και να κάνω πιάτσα στη Συγγρού. Δεχόμουν τρομερή πίεση. Ήταν και ο στρατός την ίδια περίοδο, άλλη πίεση από εκεί. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να κάνω κάτι κακό. Αλλά δεν μπορούσα να αντέξω και την πίεση από τον Ανέστη. Ο οργανισμός μου αντιδρούσε. Την πρώτη φορά που μου το είπε σαν αστείο, του έριξα ένα χαστούκι.
 Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και δεν μπορούσα να αντέξω, σκέφτηκα να φύγω, να εξαφανιστώ, να πάω στη Μύκονο. Κι εκείνο το βράδυ, που είχα αποφασίσει να φύγω χωρίς να το ξέρει ο Ανέστης, έγινε το αναπάντεχο. Κάποια στιγμή μ' έσπρωξε βίαια όταν του ζήτησα να κάνω ενεργητικό έρωτα και με πολύ άγριο τρόπο μου είπε "εσύ θα γίνεις γυναίκα. Τελείωσε". Κι εκεί έγινε το μπαμ. Αν δεν τρελαινόμουν εκείνη τη στιγμή, αν δεν τον σκότωνα, θα είχα φύγει, θα με είχαν πιάσει, θα γινόμουν λιποτάκτης. Εκείνη τη στιγμή όλα ανατράπηκαν. Τρελάθηκα. Έγινα ένας άλλος Χρήστος. Και γι' αυτό λέω συνεχώς πως ό, τι έγινε δεν το έκανα εγώ. Και δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ τον Ανέστη». - Τελικά, Χρήστο, ήταν ο λάθος άνθρωπος για σένα ο Ανέστης; «Ναι και ήμουν πολύ εξαρτημένος από την παρουσία του. Είχα ανάγκη από ψυχολογική βοήθεια.
 Οι γονείς μου δεν γνώριζαν το παραμικρό. Είχα μερικούς φίλους αλλά χρειαζόμουν κάποιον να με κάνει να αποτραβηχτώ από τον Ανέστη. Ήταν λάθος άνθρωπος για μένα αλλά εγώ ως παιδί δεν το έβλεπα. Απλώς, ήθελα έναν άνθρωπο να τα μοιράζομαι όλα, να τον αγαπάω και να με αγαπάει».- Πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η σημερινή κοινωνία απέναντι στους gay;«Από το 1976 μέχρι σήμερα, η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών έφερε και θετικές ανατροπές. Εδώ γίνονται και φεστιβάλ gaypride. Απλώς, ενυπάρχει ακόμα στη νοοτροπία πολλών ανθρώπων αυτό το στίγμα ότι ο gay δεν είναι άντρας. Ας το ξεκαθαρίσουμε.
 Ο gay είναι άντρας. Δεν υπάρχουν τρία φύλα. Υπάρχουν δύο, αρσενικό και θηλυκό. Απλώς και τα αρσενικά και τα θηλυκά μπορεί να έχουν διαφορετικές σεξουαλικές επιλογές». -Τί λες για το gay γάμο;«Δεν μου αρέσουν οι τελετές στα δημαρχεία. Δεν βρίσκω τον λόγο. Καλό είναι να υπογράφεται απλώς ένα χαρτί που να πιστοποιεί τη συμβίωση και τίποτε άλλο. Άλλωστε, τα gay άτομα τα κρατά μόνο η αγάπη και τίποτε άλλο». -Η γραφή σε απελευθέρωσε; «Ανάγκη επιβίωσης ήταν. Ξεκίνησα να γράφω στην απομόνωση. Ποιήματα κυρίως. Είχα την ψευδαίσθηση ότι σε κάποιον μιλούσα. Έπειτα έγραψα για τους βασανισμούς κρατουμένων, για τις συνθήκες στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Κάποια από αυτά έγιναν βιβλία.
 Όπως και η γραπτή απάντησή μου στην ταινία, στην οποία παραποιήθηκαν ορισμένα γεγονότα, όπως ότι έγινα τραβεστί». -Κατάφερες να κατακτήσεις την ελευθερία που προσδοκούσες; «Ποτέ κανείς δεν είναι τόσο ελεύθερος όσο θέλει. Σε σταματά ένας αστυνομικός στο δρόμο χωρίς λόγο και σου συμπεριφέρεται όπως γουστάρει.
 Είμαστε μια μεγάλη φυλακή». Βλέποντας τριγύρω πολλές φωτογραφίες με τον τωρινό σου σύντροφο, μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω τελικά βρήκες την αγάπη που ήθελες; «Εδώ και 13 χρόνια είμαι με έναν άντρα που είχε την τόλμη να ομολογήσει στη μητέρα του αυτή τη σχέση. Μετά το πρώτο σοκ η μητέρα του του είπε "μικρός είσαι ακόμα, θα φτιάξεις!", λες και είχε… γρίπη. Τώρα πια έχει συνηθίσει και είμαστε μια χαρά. Κάποια στιγμή, οι γονείς των ομοφυλόφιλων πρέπει να αποδεχθούν τα παιδιά τους, να τους δείξουν αγάπη και κατανόηση. Είναι τραγικό να κρύβεις τον εαυτό σου, καταστρέφει ολόκληρη τη ζωή σου».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου