Περασαν 12 χρόνια. 26 Σεπτεμβρίου 2002. Ο Παναθηναϊκός (του Τζίγκερ και του Φιλιππίδη –μην ξεχνιόμαστε), αφού έχει προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ επί της Σλάβια Πράγας, έχει νικήσει εκτός έδρας τη Σάλκε και εντός έδρας τη Μαγιόρκα.Σαν σήμερα, υποδέχεται την Αρσεναλ στη Λεωφόρο. Την Αρσεναλ που προέρχεται από ήττα στη Μαγιόρκα των Ετό-Λούκε-Ιμπαγάσα με 1-0, αγωνιζόμενη με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Ασλεϊ Κόουλ στο 11’ και νίκη – «θρίλερ» στη δεύτερη αγωνιστική 3-2 επί της Σάλκε. ΠΑΟ 6, Αρσεναλ 3, Μαγιόρκα 3, Σάλκε 0 η βαθμολογία στις δύο πρώτες αγωνιστικές.
Ο Γιάννης Κυράστας δεν έχει στη διάθεσή του τον Νίκο Λυμπερόπουλο λόγω θλάσης και τον Γιούρκα Σεϊταρίδη λόγω «τραβήγματος». Σεζόν 2001 – 2002. Στο πιο «μακρύ» Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας, με δύο ομίλους. Και στο πιο «κοντό» πρωτάθλημα Α’ Εθνικής, με 14 ομάδες! Να σκεφτείτε ότι εκείνη τη σεζόν ο Panathinaikos που είχε φτάσει στον προημιτελικό εναντίον της Μπαρτσελόνα, είχε παίξει με Κυράστα και Μαρκαριάν 16 ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ και 26 στο πρωτάθλημα!
Προηγούμενο ματς; Το εκτός έδρας 2-2 στη Νέα Σμύρνη. Στην πρεμιέρα ενός πρωταθλήματος που είχε ξεκινήσει τρεις μέρες πριν το ματς εναντίον της παρέας του Ανρί και του Βιεϊρά, στις 23 Σεπτεμβρίου. Τόσο αργά! 1-0 ο Κάφαλης, 1-1 ο «Μανόλης», 2-1 ο Καρίμ Μουζαουί, 2-2 ο Μιχάλης Κωνσταντίνου. Αίμα και άμμος! Η απουσία του Σεϊταρίδη και η διάταξη της Αρσεναλ ωθεί τον Κυράστα να χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Δεν βάζει τον Ντάνιελ Σάριτς βασικό, όπως θα μπορούσε. Τον κρατά στον πάγκο, μαζί με Κοτσόλη, Γκαλέτο, Κόλκα, Μπόατενγκ, Βαζέχα και Κωνσταντίνου. Χένρικσεν – Βόκολος – Κυργιάκος μοιράζονται τους χώρους αμυντικά.
Αριστερός full back ο Φύσσας, δεξιός ο Μικάελσεν. Σόουζα – Μπασινάς – Κάρα στη μεσαία γραμμή, Ολιζαντέμπε και Βλάοβιτς το επιθετικό δίδυμο. 1-0 στο 25’ από τον συνδυασμό Σόουζα-Μπασινά-Μικάελσεν και το μοναδικό γκολ στην καριέρα του Γιώργου Καραγκούνη με κεφαλιά – ψαράκι. Πάντα, έκανε του… κεφαλιού του ο «Κάρα». Όπως και τώρα. Συζήτησε με αρκετούς από τότε που είδε στα πρωτοσέλιδα το κάλεσμα του Γιώργου Σαρρή, μετά την ήττα από τη Ρουμανία. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ του είχε αφήσει ανοιχτή πόρτα. «Εμείς σε θέλουμε, όποτε θέλεις και μπορείς το συζητάμε»: κάπως έτσι είχε μείνει το θέμα μετά το Μουντιάλ. Όμως ούτε ο Ρανιέρι ήθελε άλλον «σύμβουλο» εκτός από τον μάνατζερ Γιώργο Καζιάνη δίπλα του, ούτε ο Καραγκούνης ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Το είχε βάλει, πλέον, βάσιμα στο μυαλό του, μετά το «ναυάγιο» με τον Παναθηναϊκό, μα απόφαση δεν το είχε πάρει ο αθεόφοβος! Ηθελε να παίξει για ακόμη έναν χρόνο. Γι’ αυτό και περίμενε τόσο καιρό, παρότι η οικογένειά του είχε εγκατασταθεί πλέον στην Αθήνα, έψαχνε καινούριο σπίτι στο λεκανοπέδιο τακτοποιούσε πλέον το εν Αθήναις νοικοκυριό. Η άτιμη η φλόγα δεν είχε σβήσει. Ηθελε, όμως, και πάλι, να γίνει με τον δικό του τρόπο. Επίμονος – ως και «ξεροκέφαλος». Όχι σε ελληνική ομάδα. Αυτό το κεφάλαιο το είχε κλείσει. Στο εξωτερικό. Μια – δυο – τρεις – δεν «έκατσε». Ούτε στη Φούλαμ, τώρα τελευταία, όταν αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον μετά την απόλυση του Μάγκατ. Στην Αγγλία, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι μεταγραφές για τους «ελεύθερους» είναι ακόμη ανοιχτές.
Ακουσε πολλές γνώμες. Όχι θετικές οι περισσότερες. «Περίμενε ενάμιση μήνα»: το άκουσε από αρκετούς. Διότι εντός των επόμενων 45 ημερών αναμένεται το κατηγορητήριο του εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα, στο οποίο ενδέχεται να συμπεριλαμβάνονται και μέλη της διοίκησης της ΕΠΟ. Όμως ο Καραγκούνης δεν αναλογίζεται το «τυπικό»: ότι εργάζεται για την ΕΠΟ, θα αμείβεται από την ΕΠΟ, ότι είναι «υφιστάμενος» ανθρώπων οι οποίοι ενδέχεται να αντιμετωπίσουν σοβαρές κατηγορίες. Σκέφτεται διαφορετικά. Πάντα σκεφτόταν διαφορετικά. Με το δικό του κεφάλι. Ακούει πολλούς, αποφασίζει μόνος. Και προφανώς δείχνει να μην νοιάζεται τόσο πολύ για το κατηγορητήριο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν οι νέοι εργοδότες του. Αν είναι να παραιτηθούν, θα παραιτηθούν. Αν είναι να τους «φύγουν», θα τους «φύγουν». Αν είναι να καθίσουν στο εδώλιο, να αθωωθούν ή να πάνε στη φυλακή, θα γίνει. Δεν τον «αγγίζει». Ούτε ότι θα κληθεί να συνεργαστεί ενδεχομένως και με 1-2 ανθρώπους των οποίων τα ονόματα έγιναν γνωστά πανελληνίως στην αλησμόνητη περίοδο της Παράγκας.
Εκείνος θα είναι εκεί. Με άλλη δουλειά, με άλλο καθήκον. Θεωρεί πολύ πιο σημαντικό να γυρίσει σελίδα οριστικά στη ζωή του. Η ιδανική ευκαιρία να κλείσει το μεγαλύτερο κεφάλαιό της. Αυτό του αθλητή. Και να ανοίξει ένα άλλο. Παρέα με έναν προπονητή που τού έδειξε στην κουβεντα ότι τον θέλει και τον χρειάζεται. Για πολλούς από εμάς και την κοινή γνώμη η συνεργασία του Ρανιέρι με τον Καζιάνη, κρύβει «ενοχή». Κάτι ύποπτο, ίσως και «βρώμικο» στο μυαλό αρκετών. Για τον mister δεν είναι έτσι. Είναι κάτι απολύτως θεμιτό, είθισται στην ιταλική πιάτσα. Δεν το θεωρεί κάτι «παράνομο», λανθασμένο, επιλήψιμο. Συνεργασία, δουλειά: έτσι το αντιμετωπίζει. Τώρα θα έχει και τον Καραγκούνη. Σε ρόλο… all around. Ο «Κάρα», βλέπετε, γνωρίζει (σχεδόν) τα πάντα. Εχει άποψη για όλα. Από τη δική του οπτική γωνία. Πάντα στοιχειοθετημένη, με τα δικά του επιχειρήματα. Παίκτες. Στελέχη της ΕΠΟ. Ελληνες και ξένους προπονητές της Λίγκας. Γιατρούς. Γυμναστές. Φυσιοθεραπευτές. Φροντιστές. Εργαζόμενους στον Αγιο Κοσμά. Δημοσιογράφους. Μάνατζερς. Νταραβεριτζήδες
. Εχει ήδη υψηλό δείκτη κριτηρίων, οξύτατη ματιά στα πράγματα της Εθνικής. Σαν την παλάμη του γνωρίζει τον περίγυρο. Πολλά δεν του άρεσαν, ακόμη κι ως παίκτης. Ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος με όλα. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, θα προσπαθεί να διορθώνει, να βελτιώνει, να ενισχύει. Την ομάδα που λάτρεψε περισσότερο και από τον Παναθηναϊκό που (αναγνωρίζει ότι) τον ανέδειξε. Διότι περισσότερο απ’ όλα, ο Γιώργος Καραγκούνης έχει πλέον την ταυτότητα που τον δελεάζει. Του «Οικουμενικού». Αυτού που «παραδέχονται» ακόμη κι όσοι δεν τον γούσταραν ποτέ ως ποδοσφαιριστή ή αντίπαλο. Των φίλων του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, όλων. Ακόμη και των οπαδών του Παναθηναϊκού που δεν επιθυμούσαν την επιστροφή του, αλλά αναγνωρίζουν στο μέγιστο βαθμό την προσφορά/αφοσίωση/συνέπεια/προσπάθεια για την εθνική Ελλάδας. Κάποιοι μπορεί να πουν πως «συμβιβάστηκε».
Πως ένας ποδοσφαιριστής με το δικό του βεληνεκές και τον βαρύγδουπο αντίκτυπο των λόγων του, θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Της «επανάστασης». Να σπάσει αυγά. Να μιλήσει δημοσίως για όσα θεωρεί ότι έφεραν το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ που το έφεραν. Βιάζονται. Κι αυτό θα το κάνει, όπως και όταν θέλει εκείνος! Και δεν θα είναι έκπληξη. Ο απρόβλεπτος και πείσμων Καραγκούνης έχει τους δικούς του κώδικες και ρυθμούς. Δεν θα διστάσει να τα βροντήξει με κρότο Αίτνας αν διαπιστώσει πράγματα και… θαύματα. Προς το παρόν, ωστόσο, η ιστορία γράφει ανεξίτηλα για τον «εθνι-κάρα». Ακόμη κι αν κάποτε αποχωρήσει από το πόστο που αναμένεται να αναλάβει και δοκιμάσει τη φθορά του προπονητή. Ακόμη και τότε, όμως, θα κάνει του κεφαλιού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου