ΕΛΛΑΔΑ. Προτάσεις για την τσικνοπέμπτη για όσους ακόμα ψάχνονται...απο το ΑΜΑΝΠΙΑΡΕ.

Ζουμερά κρέατα που αργοψήνονται στη σχάρα. Λαχταριστά μεζεδάκια, δροσερές σαλάτες, ακόμα και εναλλακτικές συνταγές που επιστρατεύονται για να ικανοποιήσουν τους ορκισμένους εχθρούς του «σκέτου» κρέατος. Μουσική που ακροβατεί επάνω στην λεπτή γραμμή η οποία χωρίζει το cult γλέντι από το βαρύ λαϊκό άσμα.
 Όσες φορές κι αν έχεις ορκιστεί πως δεν θα ξαναβγείς καμία μέρα μαζικού παροξυσμού –κι η Τσικνοπέμπτη είναι αντιπροσωπευτικότατο δείγμα τέτοιων ημερών– για να μην ξαναβρεθείς σε γεμάτο μαγαζί να φωνάζεις προσπαθώντας να κάνεις μια ανθρώπινη συζήτηση με τον διπλανό σου ενώ περιμένεις (ώρες) να σε σερβίρουν, οι πιθανότητες να μην αθετήσεις τον όρκο τέτοιες μέρες δεν είναι με το μέρος σου. Διότι, όπως και να το κάνουμε, η παράδοση θα μας παρέχει στον αιώνα τον άπαντα αυτό ακριβώς για τον οποίο την δημιουργήσαμε, μια καλή αφορμή για να βγούμε και να διασκεδάσουμε.
 Και αν αφήσεις στην άκρη τις ήσσονος σημασίας γκρίνιες για την πολυκοσμία ή την «ταλαιπωρία» της ανεύρεσης θέσης παρκαρίσματος, τις περισσότερες φορές πετυχαίνει τον απώτερο σκοπό της: αυτόν της διασκέδασης. Οι μείζονος σημασίας γκρίνιες –όπως, για παράδειγμα, η αναμονή σε τσικνισμένες από την κάπνα ουρές ή η κακή ποιότητα του φαγητού– αποφεύγονται με λίγο προγραμματισμό (λέγε με κράτηση τραπεζιού) και μερικές εγγυημένες προτάσεις, όπως αυτές που ακολουθούν.