ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΥΓΕΙΑ. Η αρρενωπότητα και ο καρκίνος του προστάτη. Απο τον βοτανολογο Νιωτη.

Μια πρόσφατη διδακτορική μελέτη που εξετάζει την καθημερινή ζωή των ανδρών με καρκίνο του προστάτη και των συζύγων τους, δείχνει ότι η σεξουαλικότητα και οι πεποιθήσεις σχετικά με την αρρενωπότητα, συνδέονται στενά. Τα στοιχεία της έρευνας αντλήθηκαν από αναλυτικές συνεντεύξεις 13 ανδρών με καρκίνο του προστάτη, ηλικίας 58-83 και 9 γυναικών ηλικίας 52-68, οι οποίες ήταν παντρεμένες με άνδρες που είχαν καρκίνο του προστάτη,

αλλά όχι με αυτούς της μελέτης. Με αυτό τον τρόπο δόθηκε η ευκαιρία στις γυναίκες αυτές να μιλήσουν πιο ελευθέρα, χωρίς να φοβούνται μην αποκαλύψουν ευαίσθητες πληροφορίες για τους συζύγους τους. Οι συνεντεύξεις αποκάλυψαν πως αρκετοί από τους άνδρες αισθάνονταν ότι το σύστημα υγείας επικεντρώνεται περισσότερο, από όσο ίσως χρειάζεται, στην πιθανότητα εμφάνισης στυτικής δυσλειτουργίας, ως παρενέργεια της θεραπείας.
Τόνισαν μάλιστα, πως ενώ στην αρχή είχαν δυσκολία απλά και μόνο στη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι είχαν καρκίνο, μια τρομακτική και δυνητικά απειλητική για τη ζωή νόσο, οι επαγγελματίες υγείας έδιναν συμβουλές σχετικά με τη σεξουαλική ζωή και τα διαθέσιμα φάρμακα για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας. Οι πληροφορίες αυτές μπορεί να είναι χρήσιμες, αλλά η επικέντρωση στην επίτευξη στύσης, ενδέχεται να είναι πιεστική για τον ασθενή. Όπως ήταν αναμενόμενο, σε γενικές γραμμές οι πιο ηλικιωμένοι άνδρες του δείγματος ήταν έτοιμοι να δεχτούν ότι η σεξουαλική τους ζωή έχει αλλάξει και προτιμούσαν να παρατείνουν το χρόνο ζωής τους με τη πρόσληψη της κατάλληλης αγωγής, από το να έχουν ένα λειτουργικό πέος. Η σεξουαλικότητα όμως, φαίνεται πως απασχολούσε ιδιαίτερα τους νεότερους άνδρες. Πιο συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες με ηλικία γύρω στα 60 έτη εκλάμβαναν τη στυτική δυσλειτουργία ως μείζων πρόβλημα. Η συγγραφέας μάλιστα, τονίζει ότι οι άνδρες που συμμετείχαν στη μελέτη, λάμβαναν ορμόνες με σκοπό όχι την θεραπεία του νοσήματος, αλλά την παράταση του χρόνου ζωής. Οι ορμόνες αυτές μείωναν την παραγωγή της τεστοστερόνης, προκαλώντας παρενέργειες, όπως είναι η αυξημένη κόπωση, η πρόσληψη βάρους και η έλλειψη κινήτρων. Όλοι οι ερωτηθέντες όμως, απάντησαν ότι η αρρενωπότητα για αυτούς σχετίζεται με ένα δυνατό σώμα, ικανό για έντονη φυσική δραστηριότητα.
 Η ορμονοθεραπεία τους ανάγκασε να αναπροσαρμόσουν αυτή τη διάσταση του τρόπου ζωής τους. Για παράδειγμα, ένας άνδρας που έκανε αναρρίχηση πριν τη νόσο, κατά τη διάρκεια της ορμονοθεραπείας κάνει λιγότερο απαιτητικούς περιπάτους στη φύση και συλλέγει φρούτα, το οποίο βρίσκει εξίσου ικανοποιητικό. Οι άνδρες λοιπόν, μπορούν να συνεχίσουν να έχουν μια ικανοποιητική ζωή μετά το καρκίνο του προστάτη, αλλά οι παρενέργειες της θεραπείας μπορεί να οδηγήσουν σε κάποιες αλλαγές στον τρόπο ζωής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι βάλλεται η αρρενωπότητα τους. Παράλληλα, ενώ έχουν γίνει πολλές μελέτες που διερευνούν το ζήτημα της στυτικής δυσλειτουργίας, πολλοί λίγες έχουν διεξαχθεί με άνδρες που υποφέρουν όχι μόνο από στυτική δυσλειτουργία, αλλά και από ακράτεια ούρων. Ενώ οι περισσότεροι άνδρες που έδωσαν συνέντευξη, δεν ανέφεραν να κάνουν χρήση ειδικής πάνας για την ακράτεια, οι σύντροφοι τους αποκάλυψαν ότι το έκαναν. Επισήμαναν μάλιστα ότι η καθημερινή αυτή ανάγκη έφερνε μεγάλη δυσφορία στους άνδρες και ότι συχνά χρησιμοποιούσαν το χιούμορ για να τη μειώσουν τη σοβαρότητα της. Σύμφωνα με τα ευρήματα, οι άνδρες κυρίως μιλούσαν με τις συντρόφους τους, σχετικά με τη νόσο τους, πλην ενός, ο οποίος δεν είχε αποκαλύψει στη γυναίκα του το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Τους ήταν επίσης εύκολο να μιλήσουν στους γιους τους κατά τη διάρκεια μιας κοινής δραστηριότητας, αλλά δυσκολεύονταν πολύ να μιλήσουν στις κόρες τους. Κατά κάποιο τρόπο θεωρούσαν ότι το να αποκαλύψουν την ασθένεια τους στις κόρες τους θα είχε αντίκτυπο στον τρόπο που έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν πατέρες. Αρκετοί από τους άνδρες μάλιστα, πίστευαν πως είναι πιο εύκολο για τις γυναίκες να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, παρά για τους ίδιους, και πολλές από τις συντρόφους επιβεβαίωσαν πως έπρεπε να πιέζουν τους άνδρες τους για να τους λένε πως αισθάνονται. Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων όμως, οι άνδρες ήταν στην πλειοψηφία τους ιδιαίτερα ομιλητικοί, αν και στην αρχή είχαν δηλώσει ότι δεν είχαν πολλά να πουν. Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες με καρκίνο του προστάτη είναι άτομα που έχουν το κουράγιο να αγωνιστούν για να διαχειριστούν την ασθένεια τους. Υπάρχουν όμως, ζητήματα που δεν έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν και τα οποία το σύστημα υγείας δεν παρατηρεί. Οι άνδρες της μελέτης, για παράδειγμα, ανέφεραν ότι οι σύζυγοι τους ήταν η πιο σημαντική πηγή υποστήριξης. Οι γυναίκες από την άλλη, είπαν ότι οι άνδρες τους είχαν αναπτύξει μια σχέση εξάρτησης μαζί τους και συχνά, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, κουράζονταν από τη συνεχή επικέντρωση στον καρκίνο του άνδρα τους. Φαίνεται πως έχαναν τον εαυτό τους στην ασθένεια του συζύγου τους. Την ίδια στιγμή ένιωθαν την ανάγκη να μην αποκαλύψουν ευαίσθητες πληροφορίες για αυτούς. Αδιαφιλονίκητα τους προστάτευαν, αλλά ήταν πλέον πολύ δύσκολο για αυτές να είναι οι μόνες που γνωρίζουν για τη νόσο. Η συγγραφέας μάλιστα, τονίζει πως αν και σε κάποιες περιπτώσεις ο στενός κύκλος γνώριζε ότι ο άνδρας έχει κάποια ασθένεια, δε γνώριζε για ποια ασθένεια πρόκειται. Αναφορικά με την επίδραση των παρενεργειών της θεραπείας στη σεξουαλική ζωή, οι σύζυγοι στην αρχή της συνέντευξης ήταν συχνά στωικές. Δεν υπήρχε κάτι προς συζήτηση και όλα ήταν καλά. Μετά από λίγο όμως, κάποιες εξέφραζαν ξεκάθαρα τη λύπη τους σχετικά με το γεγονός ότι η σεξουαλική τους ζωή έληξε πιο σύντομα από το αναμενόμενο. Αυτό τους το συναίσθημα όμως δεν το μοιράζονταν με το σύζυγο τους γιατί ήταν πολύ σημαντικό για αυτές να διαφυλάξουν την αρρενωπότητα τους. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι δεν περιγράφηκε μόνο ως προβληματική η σχέση με έναν άνδρα που έχει καρκίνο του προστάτη. Κάποιες γυναίκες μάλιστα, είπαν ότι η νόσος έφερε το ζευγάρι πιο κοντά. Το πιο σημαντικό, όμως, σύμφωνα με τη συγγραφέα της διδακτορικής μελέτης, είναι η κοινή γνώμη να ενημερωθεί καλύτερα σχετικά με τον καρκίνο του προστάτη και την επίδραση του στην καθημερινή ζωή. Είναι ίσως ο συγκεκριμένος εντοπισμός της νόσου και η συσχέτιση της με τη σεξουαλική λειτουργία που προάγουν τα ταμπού και το στιγματισμό στη ζωή των ασθενών. Είναι απαραίτητο λοιπόν, να ξεκαθαριστεί με σαφήνεια η επίπτωση που μπορεί να έχει η νόσος και η θεραπεία της σε όλους τους τομείς της ζωής, χωρίς υπερβολές και χωρίς στερεότυπες γενικεύσεις που αντιμετωπίζουν με οίκτο τόσο τους άνδρες με καρκίνο του προστάτη, όσο και τη σεξουαλικότητα τους.