Πριν μία εβδομάδα αυτό ακριβώς το λεπτό ξεγλίστρησε η λεβέντικη ψυχή σου από το φθαρτό και πονεμένο σώμα σου! Μέσα στην αναμονή του αναπόφευκτου που με γέμιζε θλίψη ήμουν τυχερός γιατί κρατώντας το χέρι σου ένιωσα τα πέταγμα σου προς την αιωνιότητα και είδα με στα μάτια της ψυχής μου τις εικόνες της ζωής σου ενώ τα χείλη σου μου ψιθύρισαν ένα “Ευχαριστώ.”
Εγώ θέλω να σου πω ευχαριστώ που ένιωσα το σφίξιμο της παλάμη σου για τελευταία φορά και να σου ζητήσω μία μεγάλη συγνώμη γιατί δεν σου είπα χιλιάδες φορές στην μέχρι τώρα κοινή μας πορεία το πόσο σημαντικός ήσουν για μένα.
Όμως λυτρώνομαι όταν θυμάμαι την φωνή σου να μου λέει ξανά και ξανά αυτό που μας έλεγες τον τελευταίο καιρό ότι “Παιδιά μου δεν ήξερα το πόσο με αγαπάτε.”
Η αγάπη ο σεβασμός και η θύμηση σου θα μου κρατάει συντροφιά μέχρι να ξαναβρεθούμε πάλι εκεί που βρίσκεσαι ... τώρα!!!
Ο μεγάλος σου ... γιος!!!
