Μια φορά κι έναν καιρό, το γοερό κάλεσμα για κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν: Όχι φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση. Αιώνες πέρασαν και το δημοκρατικό δικαίωμα της εκπροσώπησης σε όλες τις συζητήσεις πριν από τη λήψη φορολογικών αποφάσεων κερδήθηκε. Στη συνέχεια ήρθε η ιδέα ότι οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να ενωθούν, σχηματίζοντας μια Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να αποδείξουν στον υπόλοιπο κόσμο τη δύναμη της δημοκρατίας.
Ανάβοντας τον φάρο που θα έλαμπε στο διηνεκές από την κορυφή κάποιου φανταστικού λόφου, μεταφέροντας στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη το μήνυμα ότι η δημοκρατία λειτουργεί. Ότι διαφορετικοί άνθρωποι, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, και πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες, μπορούν να συγκεντρωθούν σε μία κοινοπολιτεία ελευθέρων, που στηρίζεται στην απλή, αλλά και πανίσχυρή, αρχή της δημοκρατικής εκπροσώπησης.
Τέλος ήρθε η κρίση του ευρώ. Ξαφνικά, ο φάρος εξασθένισε σε ένα αμυδρό φως που τρεμοπαίζει. Η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα στην οποία η ίδια η Ευρώπη επέβαλε τη σκληρότερη μορφή φορολογίας: την ιδιωτικοποίηση. Δηλαδή την αναγκαστική απαλλοτρίωση της κοινής μας περιουσίας.
Φυσικά, ένας λαός, όπως και κάθε οικογένεια ή επιχείρηση, έχει κάθε δικαίωμα να πωλήσει μέρος της ιδιοκτησίας της. Σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί πράγματι να είναι συνετό να το πράξει. Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι γέννημα μιας διαφορετικής κακοήθειας: οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας έχουν αναλάβει οι ίδιοι όχι μόνο να αποφασίσουν ότι οι Έλληνες θα πουλήσουν τα ασημικά της οικογένειας, αλλά και να πραγματοποιήσουν την πώληση τους!
Υπάρχουν επιχειρήματα βεβαίως, ότι οι Έλληνες χρωστάμε χρήματα και αυτό που βλέπουμε τώρα είναι μια μορφή δήμευσης, κατάσχεσης. Αλλά αυτό θα σήμαινε ταυτοποίηση των ατόμων με το κράτος τους και ανάληψη τέλειας αντιστοιχίας μεταξύ των δικαιωμάτων που εκφράζουν οι πιστωτές με τα δικαιώματα των άφωνων πολιτών.
Αυτή είναι μια οδυνηρή στιγμή στην ιστορία της Ευρώπης. Μια στιγμή που τα δημοκρατικά πνεύματα των Ιρλανδών, των Σκωτσέζων, των Γάλλων, των Άγγλων, των Ιταλών, των Γερμανών, των Ουαλών, των Πορτογάλων, πρέπει να παρατηρήσουν με ενός λεπτού σιγή. Γιατί αυτή είναι η στιγμή που θάβεται η δημοκρατική ψυχή της Ευρώπης. Στην Αθήνα, όπου γεννήθηκε.
Μετάφραση: HellasOnTheWeb.Org
* Ο Γιάννης Βαρουφάκης διορίστηκε Ανώτερος Λέκτορας Οικονομικών Επιστημών, στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, στη Σκωτία (1995-1996) και έλαβε ως επιστήμων την υποτροφία Hoover στην Οικονομική και Κοινωνική Ηθική, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Louvain, Louvain-la-Neuve, Βέλγιο (1996 -) Σήμερα είναι διορισμένος καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας, Διευθυντής του Τμήματος Πολιτικής Οικονομίας στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2003 έως 2008 διετέλεσε διευθυντής του UADPhilEcon (Διδακτορικό Πρόγραμμα στην Οικονομία, του Πανεπιστημίου Αθηνών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου