Εμπρός Γιωργάκης και πίσω Αντωνάκης

Γράφει ο 29-26

Ο Δείκτης Δυστυχίας είναι μια απλή σκέψη του Αμερικάνου οικονομολόγου Άρθουρ Όκουν, ο οποίος την δεκαετία του 1970 πρόσθεσε την ανεργία και τον πληθωρισμό για να μετρήσει την δυστυχία μιας χώρας. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο, για παράδειγμα, ο δείκτης ανέβηκε περίπου στο 20, σύμφωνα με την Societe Generale, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα πτώσης των εκεί καθεστώτων.
Το 20 θεωρείται γενικά ένα όριο κοντά στο οποίο η κοινωνία ‘’βράζει’’, η οργή ξεχειλίζει και το χάος αρχίζει να εμφανίζεται. Η χώρα μας βρίσκεται στο 19,7 σήμερα και βλέπουμε αυτή την εικόνα οργής και απόγνωσης παντού γύρω μας.
Έξαλλου μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε περίοδο λιτότητας 26 χρόνια, με τον δείκτη όλα αυτά τα χρόνια κοντά στο 15 με 18 να πιέζει τα όρια και την υπομονή του λαού. Κανένας όλο αυτό τον καιρό δεν κατάφερε να βάλει τάξη σε αυτό που λέμε δημοσιονομικά της χώρας και η διετής προσαρμογή του 1985 ακόμη συνεχίζεται.
Η ΕΕ κοιτάζει πλέον να μην πεταχτεί το καπάκι που λέγεται Ελλάδα γιατί μετά δύσκολα θα μαζεύεται και προειδοποιεί την εδώ πολιτική τάξη. 
Τι κάνουν οι δικοί μας πολιτικοί; 
Ο μεν Αντωνάκης διεκδικεί το αλάθητο του Πάπα για την δική του πολιτική αγνοώντας τους πάντες και τα πάντα και ευρισκόμενος έξω από τον χορό (να δούμε τι θα κάνει όταν κληθεί να χορέψει) και ο Γιωργάκης προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα που ο ίδιος δημιούργησε. 

 Εικόνες απείρου κάλους με το καπάκι να σφυρίζει εδώ και μήνες.

Himaira