Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Αυτή είναι η γλώσσα της δύναμης του Οικουμενικού Πατριαρχείου: Ο μάρτυρας Πατριάρχης και οι “ελεύθεροι πολιορκημένοι” της Βασιλεύουσας.
Η πονεμένη Ρωμηοσύνη. Τα δάκρυα στην Παναγία του Σουμελά. Ο συγκλονιστικός αναστεναγμός για τη Σχολή της Χάλκης. Το κερί και το ευλαβικό προσκύνημα στην κλειστή πύλη του Αγίου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄. Η προσήλωση προς το εκκλησιαστικό τυπικό της ταπείνωσης του Φαναρίου, που ευωδιάζει εκκλησιαστικό ήθος και ορθόδοξο φρόνημα.

Και η γλώσσα της αδυναμίας της;

“Η ύβρις και η εκδίκηση της φύσεως”. Οι “πράσινες” ανησυχίες και οι κρουαζιέρες. Τα γενέθλια του Πατριάρχη και των αρχιερέων του Θρόνου. Η συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλόθρησκους. Η “βαπτισματική θεολογία” και η θεολογία των “αδελφών Εκκλησιών”. Τα “πρωτεία εξουσίας” και η συμφωνία του Σαμπεζύ. Τα κοινά κείμενα της ντροπής της Ραβέννας, της Ελούντας και του Πόρτο Αλέγκρε. Οι πρωτοκλισίες στα δείπνα και στις θαλαμηγούς των εφοπλιστών. Η εκκοσμίκευση και η νόθευση του κηρύγματος του Ευαγγελίου.
Προσκυνούμε ευλαβικά τις πληγές της Μητέρας Εκκλησίας. Κύριος ο Θεός οίδεν ότι θλιβόμεθα βαθύτατα επειδή αδυνατούμε να γίνουμε Κυρηναίοι στο Σταυρό Της.
Θαυμάζουμε τους υπεράνθρωπους αγώνες του Παναγιότατου για να επιβιώσει η πονεμένη Ρωμηοσύνη στη Βασιλεύουσα. Στην Πόλη των ονείρων μας. Στην Πόλη που αντηχούν οι θρήνοι του μαρμαρωμένου βασιλιά στους θόλους της Αγιάς Σοφιάς όσο καθαρά και εύηχα ακούονται στο θάλαμο της ψυχής μας.
Βηματίζουμε νοερά με λυγμούς τα άγια της χώματα της Πόλης των Κωνσταντίνων, που άγιασαν οι χιλιάδες Αγιοι και οι Θεοφόροι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων και χύθηκε το εξαγνιστικό για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου αίμα των Νεομαρτύρων.

Αδυνατούμε όμως να κρύψουμε τα δάκρυα της πικρίας για όσα αλλότρια προς το ήθος της πίστης μας παρατηρούμε να συμβαίνουν.

Αυτή η φωνή της δύναμης - της κατά Θεόν δύναμης - της πονεμένης Ρωμηοσύνης, που χρησιμοποίησε ο Παναγιότατος κατά τη χειροτονία του Νέου Μητροπολίτου Καλλιουπόλεως Στεφάνου, αυτή η φωνή μιλά στην καρδιά μας. Συγκλονίζει την ύπαρξή μας και πυρακτώνει τις αμαρτωλές προσευχές μας.
Είθε αυτή τη γλώσσα, τη μητρική γλώσα της Ορθοδοξίας και της πονεμένης Ρωμηοσύνης να μιλά πάντοτε και προς όλους ο Παναγιότατος. Η ορθόδοξη ψυχή δεν είναι δεκτική εκμάθησης ξένων γλωσσών. Μια “ιερή γλώσσα” γνωρίζει και άλλη δεν γνοιάζεται να μάθει. Τη γλώσσα του μαρτυρίου, του Σταυρού, της ταπείνωσης και της ελπίδας που γεννά η Ανάσταση του Κυρίου.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου