Σύμφωνα με έρευνα του NHS Information Centre, μία στις τέσσερις γυναίκες εμφανίζει συμπτώματα έντονου στρες και κατάθλιψης και πιθανολογείται ότι αιτία είναι οι ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις που έχει η ίδια από τον εαυτό της. Επιδιώκοντας να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εισπράξει την αγάπη και την αποδοχή των γύρω της, «ξεχνά» ότι πρώτα απ' όλα θα πρέπει να αγαπά και να αποδέχεται η ίδια τον εαυτό της.Αιτίες κρυμμένες στην παιδική ηλικία!
Σύμφωνα με την κ. Πάσχου, σωματική ψυχοθεραπεύτρια, τακτικό μέλος της EABP –European Association for Body Psychotherapy– και μέλος του ΠΕΣΩΨ (Πανελλήνιος Συλλόγου Σωματικών Ψυχοθεραπευτών), «στους ανθρώπους υπάρχει η ανάγκη για θετική αναγνώριση (θεωρία του Rogers). Αυτή η ανάγκη περιλαμβάνει στάσεις όπως τρυφερότητα, συμπάθεια, σεβασμός, συμπόνια και αποδοχή και τη βλέπουμε στην ανάγκη του βρέφους για αγάπη και στοργή. Αν οι γονείς δώσουν στο παιδί απεριόριστη θετική αναγνώριση, αν δηλαδή το παιδί αισθάνεται ότι επιβραβεύεται από τους γονείς, τότε δεν υπάρχει ανάγκη να αρνηθεί τις εμπειρίες. Αντίθετα, αν οι γονείς παρέχουν θετική αναγνώριση υπό όρους, τότε το παιδί θα υποχρεωθεί να παραβλέπει τις ίδιες του τις εμπειρίες κάθε φορά που έρχονται σε σύγκρουση με την αυτοαντίληψή του. Αν, για παράδειγμα, το παιδί αισθάνεται ότι θα εισπράξει αγάπη μόνο αν τρέφει συναισθήματα αγάπης, θα αρνηθεί κάθε συναίσθημα μίσους και θα παλέψει να διατηρήσει μια φιλόστοργη εικόνα του εαυτού του».
Τελειομανία ή υπερπροσπάθεια;
«Οι θέσεις “θέλω να είναι όλοι ικανοποιημένοι”, “θέλω να τα κάνω όλα τέλεια”, “πρώτα οι άλλοι και μετά εγώ”, “κάνω τα πάντα για τους άλλους” δείχνουν ότι κύριο χαρακτηριστικό του ατόμου είναι η τελειομανία», συνεχίζει η κ. Πάσχου. «Υπάρχει η αίσθηση της παντοδυναμίας και η πεποίθηση ότι το άτομο είναι δυνατό και ικανό να καταφέρει τα πάντα. Συνήθως τα άτομα αυτά “κρύβουν” επιμελώς τη μεγάλη τους ανασφάλεια καθώς και την επιθυμία για αναγνώριση από το περιβάλλον. Αισθάνονται σημαντικά μόνο όταν καταφέρνουν να νιώθουν δυνατά. Στον αντίποδα βρίσκονται τα άτομα που αισθάνονται ότι αξίζουν την αγάπη και την προσοχή μόνο όταν θυσιάζονται για χάρη των άλλων. Αυτή η ατέρμονη προσφορά και υπερπροσπάθεια για αναγνώριση δείχνει ότι δεν πιστεύουν πως αξίζει να τα αγαπούν όπως είναι, επειδή υπάρχει βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση ότι δεν αξίζουν πραγματικά και δεν έχουν δικαίωμα στην αγάπη. Δεν είναι ποτέ “αρκετά” για τον άλλον και για να νιώσουν επαρκή, πρέπει διαρκώς να ευχαριστούν τους γύρω τους. Πρέπει να αγωνίζονται για να αποδείξουν ότι αξίζουν».
Αναζητώντας την επιβεβαίωση
Για πολλές γυναίκες έχει πολύ μεγάλη σημασία να κάνουν καλή εντύπωση στους άλλους, να τις συμπαθούν και να επικροτούν τις πράξεις τους και, προκειμένου να το πετύχουν, θέτουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων πάνω από τις δικές τους. Στην πραγματικότητα έχουν ανάγκη κάποιος να πιστέψει σε αυτές, επειδή οι ίδιες δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και την αξία τους. Αυτή η ενδόμυχη αμφιβολία τις κάνει να προσπαθούν όλο και περισσότερο να ικανοποιούν και να ευχαριστούν τους άλλους, ενώ θα έπρεπε να στραφούν μέσα τους για να γιατρέψουν τον εαυτό τους. Είναι κανόνας της ζωής ότι κανείς δεν πρόκειται να αναγνωρίσει την αξία σου, αν δεν το κάνεις εσύ ο ίδιος πρώτα! Δεν έχει σημασία πόσο πολλοί άνθρωποι μιλούν καλά για σένα ή για τις ικανότητές σου, στη μνήμη σου θα αποτυπωθεί μόνο η γνώμη αυτού που εκφράστηκε αρνητικά για σένα ή τις ικανότητές σου.
Η δύναμη είναι μέσα μας
Το πιο σημαντικό, λοιπόν, είναι η συνειδητοποίηση των προσωπικών μας ανασφαλειών, να βρούμε και να καθορίσουμε σε τι νομίζουμε ότι υστερούμε και επιθυμούμε να βελτιωθούμε καθώς και τι περιμένουμε από τους άλλους να ακούσουμε (ότι είμαστε έξυπνες, όμορφες, καλές, ικανές;) και μετά να στραφούμε μέσα μας για να το γιατρέψουμε. Την επόμενη φορά που είστε έτοιμες να απαντήσετε «ναι», ενώ μέσα σας λέτε «όχι», αναρωτηθείτε γιατί το κάνετε αυτό, ποιες δικές σας αδυναμίες προσπαθείτε να καλύψετε και, κυρίως, τι φοβάστε ότι θα συμβεί αν εκφράσετε την άρνησή σας. Συχνά, παρασυρμένες από την ανάγκη να είναι οι γύρω μας ευχαριστημένοι, υπερβάλλουμε, κουραζόμαστε, αγχωνόμαστε, κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο στο φιλικό ή τον οικογενειακό κύκλο, αλλά και στον επαγγελματικό και τον κοινωνικό. Αλλιώς γίνονται σύντροφοί μας αχώριστοι οι «ενοχές», να μας υπενθυμίζουν όλους αυτούς που δεν ικανοποιήσαμε, που δεν εξυπηρετήσαμε! Όπως και να 'χει, λοιπόν, θα βγαίνουμε χαμένες!
Παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας
Το να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας και του εαυτού μας μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο άβολο και δύσκολο απ' ό,τι νομίζουμε. Έχοντας συνηθίσει να συμπεριφερόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όσο και να μας δυσκολεύει και να παραδεχόμαστε ότι είναι λανθασμένος, εντούτοις μας είναι οικείος, κι αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε πιο άνετα. Το άγνωστο μας γεμίζει φόβο, μας ταράζει και μας κάνει να επιδιώκουμε την έστω και λανθασμένη ασφάλεια της πεπατημένης. Αν πω «ναι», μπορεί να κουραστώ, όμως όλοι γύρω μου θα είναι χαρούμενοι, αν πω «όχι», θα ξεκουραστώ, όμως τι θα συμβεί μετά; Μην αφήνετε το φόβο να σας παγιδεύει, τις περισσότερες φορές οι φόβοι μας είναι χάρτινα θηρία, διογκωμένα μόνο στα μάτια μας. «Απλώς κάντε το!». Η ζωή είναι μία, είναι δική σας και οφείλετε να τη ζήσετε όσο πιο ευτυχισμένες γίνετε.
Σ' όποιον αρέσουμε!
Συχνά κάνουμε το λάθος να προδικάζουμε τους ανθρώπους πριν καν τους γνωρίσουμε, απλώς βλέποντάς τους. Η συνήθειά μας αυτή μας παρασύρει και νομίζουμε ότι και οι άλλοι φέρονται όπως εμείς, γι' αυτό και μας ενδιαφέρει τόσο πολύ να τους εντυπωσιάσουμε. Συνήθως, όσο περισσότερο προσπαθούμε, τόσο λιγότερο το καταφέρνουμε, γιατί αυτή η υπερπροσπάθεια που καταβάλλουμε γίνεται αντιληπτή, κι αυτό είναι κάτι που απωθεί τους άλλους. Μπορεί να ακουστεί κοινότοπο, όμως όσο πιο χαλαροί και «ο εαυτός μας» είμαστε, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να γίνουμε αρεστοί και αγαπητοί. Και τέλος, καλό θα ήταν να μην ανησυχείτε και τόσο για τη γνώμη των άλλων. Η ζωή σας θα γίνει πιο εύκολη και απλή αν, αντί να ανησυχείτε συνέχεια για το τι πιστεύουν οι άλλοι για εσάς, συγκεντρωθείτε στις δικές σας πράξεις, ανησυχίες και επιθυμίες. Ακόμα όμως κι αν δεν έχετε την αποδοχή τους, αναρωτηθείτε: «Είναι πράγματι τόσο σημαντικό να την έχετε;».
Τι μπορούμε να κάνουμε;
«Το να αναγνωρίσουμε τη λάθος συμπεριφορά μας είναι μια πρώτη σημαντική συνειδητοποίηση», συμβουλεύει η κ. Πάσχου. «Η αλλαγή αυτής μας της θέσης απαιτεί την έναρξη μιας ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, ώστε να οδηγηθούμε στη λύση του θέματος. Είναι η βασικότερη επένδυση που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στον εαυτό μας για να καρπωθούμε ένα και μοναδικό όφελος: αυτό της επαφής με τον εαυτό μας και κατ' επέκταση και με τους άλλους».
ΛΕΤΙΤΣΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου