Ακόμη και τους τρεις τελευταίους μήνες που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» φωτογράφιζε ο,τι τον ερέθιζε καλλιτεχνικά και το ανέβαζε στην σελίδα του στο facebook. Ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένος όχι μόνο για τα έργα του αλλά και τα εξαιρετικά σκηνικά του στο θέατρο.
Πολλές θεατρικές παραστάσεις, όπως η Μήδεια του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η «Πουπέ» της Άννας Κοκκίνου στο θέατρο «Σφενδόνη» και το «Ταξίδι μακριά» της Λούλας Αναγνωστάκη στο θέατρο Τέχνης, είχαν την δική του σκηνογραφική υπογραφή.
Τόσο τα έργα του όσο και τα πολυάριθμα σκηνικά του στο θέατρο, χαρακτηριζόταν από την επανάληψη μοτίβων μέσα σε μοτίβα -σαν κέντημα και κομποσκοίνι. Ο ίδιος τα παρομοίαζε με προσευχή καθώς είχε ιδιαίτερη σχέση με την θρησκεία.
Γεννημένος στο Ρέθυμνο, το πρώτο πράγμα στο ευρύτερο πλαίσιο της τέχνης που τον συντάραξε ουσιαστικά είναι ήταν η ενότητα των φιλμ του Άντυ Γουόρχωλ "Σάρκα, Κάψα και Σκουπίδια", που είδε σε μια τοπική λέσχη σινεμά όταν ακόμη ήταν μαθητής, όπως και το περιοδικό Αρχιτεκτονικά Θέματα του Ορέστη Δουμάνη, που έβρισκε εκεί και διάβαζε ανελλιπώς.
Ήξερε λοιπόν από μικρός τον δρόμο που θα ακολουθούσε, όταν έκλεισε τα 18 ήρθε στην Αθήνα με στόχο να κάνει την πρώτη του έκθεση, όπως και έγινε!
Εκεί παρουσίασε 4 γλυπτά που αναφερόταν στις 4 όψεις του σεληνιακού τοπίου, επηρεασμένος από την "Οδύσσεια 2001" του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Το 2007 εκπροσώπησε με επιτυχία την Ελλάδα στη Μπιενάλε Βενετίας μαζί με τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, είχε γράψει για εκείνον στο επετειακό τεύχος της «Lifo» με τους πιο σημαντικούς Ελληνες του 2010:
«Ο Νίκος Αλεξίου είναι από τους λίγους σπουδαίους που έτυχε, ή ήταν γραφτό, να συναντήσω. Τον γνώρισα όταν ήμουν 18 κι εκείνος λίγο παραπάνω. Όταν πρωτοδειγμάτιζα με την Ομάδα Εδάφους, μου πρότεινε να φτιάξω ένα έργο πάνω σ' ένα δικό του. Έτσι γεννήθηκε το Τελευταίο Τραγούδι, που αργότερα έγινε τριλογία: Τα Τραγούδια.
Η ζωή μας σημαδεύτηκε από εκείνο τον αναπάντεχο μικρό θρίαμβο που ζήσαμε με το έργο αυτό στην Κατάληψη. Μετά κάναμε μαζί τη Μήδεια που σηματοδότησε την έξοδο της Ομάδας Εδάφους από τους εναλλακτικούς χώρους και την είσοδό της στις μεγάλες σκηνές, για να γίνει μετά το μεγάλο σουξέ, το εμβληματικό έργο της ομάδας και της συνεργασίας μας.»
Ενώ συμπληρώνει: «Είμαι τυχερός που μου έδωσε τέτοια τoπiα να περπατήσουν πάνω οι σκηνοθετικές μου σκέψεις, τοπία που χάρισαν στα έργα μου αυτά αξία μεγαλύτερη από αυτή που είχαν. Σαν μετάγγιση αίματος.Έχω την εντύπωση ότι ο Νίκος επικοινωνεί με την πνευματική γεωμετρία των πραγμάτων. Μεταμορφώνει την ευθραυστότητα των υλικών σε στέρεη ιδέα. Εργάζεται σαν να προσεύχεται, σαν φυλακισμένος, κεντήστρα, φιλόσοφος, μανιακός, σαν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης»
Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα (28/2) στις 14.30 στο νεκροταφείο της Καισαριανής.
Στο βίντεο που ακολουθεί ο Νίκος Αλεξίου μιλάει για τις θεατρικές του δουλειές:
www.cosmo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου