ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Ενα οξυνούστατο κείμενο, που ανατέμνει την τραγωδία του μαθήματος των θρησκευτικών, παρατίθεται στη συνέχεια.
Ούτε που έπρεπε να συζητούμε αν το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να έχει θρησκειολογικό ή ορθόδοξο περιεχόμενο. Ασφαλώς και πρέπει να έχει ορθόδοξο περιεχόμενο.

Σε Ορθόδοξους - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - μαθητές απευθύνεται, αλλά και σε όσους άλλους θέλουν να ενσωματωθούν στην κουλτούρα και στον πολιτισμό της Ελληνισμού.

Κανείς δεν κατανοεί πολιτιστικά την Θαυλάνδη αν δεν ξέρει τι είναι ο Βουδισμός. Κανείς δεν κατανοεί τον πολιτισμό των Ινδιών αν δεν ξέρει τι είναι ο Ινδουισμός. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τον πολιτισμό των ΗΠΑ αν δεν ξέρει τι είναι ο Προτεσταντισμός και κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τον Ελληνισμό αν δεν σπουδάσει την Ορθοδοξία.
Δεν θέλουν να ενσωματωθούν και να κατανοήσουν τι σημαίνει Ελληνισμός οι αυριανοί πολίτες της Ελλάδας τα παιδιά των οικονομικών μεταναστών;

Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να συζητηθεί. Και αυτό είναι ο στυγνός και γνωσιολογικός χαρακτήτας των θρησκευτικών όπως διδάσκονται σήμερα. Επικέντρωση στα επουσιώδη. Αναλυτικά προγράμματα, στόχοι, αποστήθιση, διαγωνίσματα, εξετάσεις, κτλ. Οχι συνάντηση με το Χριστό και την Εκκλησία. Οχι μύηση στην Ορθοδοξία. Οχι εισαγωγή στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών.

Γνώρισα θεολόγους που δεν έδωσαν τίποτα το ουσιαστικό στα παιδιά. Γνώρισα όμως και θεολόγους που χρησιμοποιούν την έδρα για μάθουν τα παιδιά να προσέυχονται, για να δέσουν τους μαθητές τους με την Εκκλησία, θεολόγους που ενέπνευσαν ανθρώπους να αγαπήσουν τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, που αργότερα έγιναν ιερείς, μοναχοί και χριστιανοί ευλαβείς οικογενειάρχες.

Αυτούς τους δασκάλους των θρησκευτικών χρειάζεται η παιδεία με τα ανάλογα βιβλία που θα εμπνέουν τους μαθητές. Ανθρώπους πίστεως που θα μπορέσουν να κλονίσουν τα θεμέλια της περιρρέουσας σχετικοκρατίας της μετανεωτερικότητας και να μιλούν για τον Ενα ου έστι χρεία! Τον Χριστό τον μόνο αληθινό Θεό και Σωτήρα του κόσμου.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος μαθητής σκοτίστηκε να μάθει τα περί Ινδουισμού και τη Θεά Κάλι και τον ελέφαντα μεγαλοδύναμο Θεό Γκανέσα;

Θυμάμαι, όταν δίδασκα παιδιά της Β΄ Λυκείου θρησκειολογία, ότι οι μαθητές δυσανασχετούσαν επειδή έπρεπε να ασχολούνται με πράγματα που ουσιαστικά δεν τους ενδιέφεραν.
Το ίδιο συνέβαινε και με το μάθημα της θρησκειολογίας στο πανεπιστήμιο. Παρόλον ότι Καθηγητής μας ήταν ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος - ένας κληρικός που ενέπνεε σεβασμό και αγάπη στους φοιτητές του - κανείς ουσιαστικά δεν ενδιαφερόταν για το μάθημά του επειδή δεν αφορούσε την πίστη μας. “Τα εκατό ωραιότατα ονόματα του Αλλάχ”, όπως έλεγε ο Μακαριότατος και “ο καυτός ήλιος της Αραβικής ερήμου” δεν μπορούσαν να συγκινήσουν τις καρδιές των φοιτητών.
Θυμάμαι ακόμη με ποια λαχτάρα άκουγαν οι μαθητές τους βίους των αγίων και τις διηγήσεις για τις σύγχρονες άγιες μορφές, την ανάλυση της θεολογίας των βυζαντινών εικόνων και πόσο ενθουσιασμό έδειχναν για απολογητικά θέματα και για τις συζητήσεις που είχα με άθεους, αιρετικούς και αλλόθρησκους που αποδείκνυαν την ολοκληρωτική υπεροχή της Ορθοδοξίας.

Horribile dictu! Οσο πιο πολύ παραγνώριζα τα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά εγχειρίδια τόσο περισσότερο μπορούσα να μιλήσω στις ψυχές των παιδιών.

Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία. Μήπως δεν είναι και η εμπειρία όλων των θεολόγων;