ΔΙΕΘΝΗ. Η επόμενη ημέρα στη Μέση Ανατολή ΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ, ΤΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΙΣΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ

Ο Πούτιν μετά την ανακοίνωση της απόφασης αποχώρησης του κύριου όγκου των ρωσικών δυνάμεων από τη Συρία, μίλησε τηλεφωνικά με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Η Ουάσινγκτον είχε φανεί να αιφνιδιάστηκε. Αλλά και ο επικεφαλής της μεγαλύτερης ομάδας της συριακής αντιπολίτευσης (που βρισκόταν στη Γενεύη) Μοχάμαντ Αλλούς παραδέχτηκε ότι «η απόφαση αποχώρησης είναι έκπληξη για τον ίδιο αλλά πως αυτή θα έχει θετική επίδραση στην κατάσταση στη Συρία». Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως, ότι ρωσική απεμπλοκή δεν περιλαμβάνει την ρωσική στρατιωτική βάση στην πόλη Ταρτούς της Συρίας, ούτε την αεροπορική βάση στη Λατάκια. Ένα το κρατούμενο. Σαφείς στόχοι και προϋποθέσεις Το ενδιαφέρον του Πούτιν για μια συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Χαλιφάτο δεν προκύπτει από κάποια ανθρωπιστική πεποίθηση, αλλά από καθαρά γεωπολιτικά συμφέροντα. Και φυσικά το Κρεμλίνο εκμεταλλεύεται το σοκ του δυτικού κόσμου από τις επιθέσεις στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες για να βγει από τη διεθνή απομόνωση, να επιβάλει την πολιτική του και να ξαναεμφανιστεί ως αναγνωρισμένη υπερδύναμη. Τόσο η Τουρκία όσο και η Σαουδική Αραβία είναι συνυπεύθυνες για τον πόλεμο στη Συρία.
 Ακολουθώντας την άφρονα πολιτική των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, που είχε ήδη προκαλέσει πολλαπλά προβλήματα στην περιοχή. Το μεγάλο παζάρι φαίνεται πλέον πως παίζεται όχι στην παραμονή ή όχι του Άσαντ στην εξουσία, αλλά στο πως θα διαμορφωθεί η νέα κρατική ομοσπονδιακή μορφή της Συρίας. Στο τραπέζι εξετάζονται τρεις μεγάλες περιοχές: Το Σουνιστάν, το Κουρδιστάν και το Κοσμπολιστάν: # Στο Σουνιστάν θα περιλαμβάνονται οι Deir ez-Zor και Raqqa, κάτι που σημαίνει πως θα είναι εκεί ανεκτή η παρουσία του ISIS/ Daesh. # Το (συριακό) Κουρδιστάν θα εκτείνεται κατά μήκος των τουρκικών συνόρων -κάτι που «φρικάρει» την διακυβέρνηση του «σουλτάνου» Ερντογάν που είχε άλλα επεκτατικά όνειρα. #
Το Κοσμοπολιστάν, θα συνενώνει τις κοινότητες των αλαουιτών/Χριστιανών/Δρούζων και ανεξάρτητων Σουνιτών στην καρδιά του συριακού εδάφους που θα εκτείνεται από τη Δαμασκό ως τη Λατάκια (Λαοδικεία) και το Χαλέπι. Η Άγκυρα, επειδή γνώριζε την υποστήριξη τόσο της Ουάσιγκτον όσο και της Μόσχας στους Κούρδους της Συρίας, γι΄αυτό είχε προσπαθήσει να προκαλέσει ψυχροπολεμική κρίση μέσω ΝΑΤΟ, μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στα σύνορα της Συρίας. Τώρα απομένει να δούμε κουρδική εκπροσώπηση στις ειρηνευτικές συνομιλίες της Γενεύης. Κάτι που θα ψυχράνει περισσότερο τις σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας. Το πρώτο συμπέρασμα πάντως που βγαίνει ως τώρα, είναι πως η ρωσική παρέμβαση, απέτρεψε στη Δαμασκό να επαναληφθεί η καθεστωτική ανατροπή τύπου Σαντάμ ή Καντάφι. Το δεύτερο είναι πως εξασφαλίσθηκε η ρωσική παρουσία στη Μεσόγειο. Επειδή δεν ευνοεί την ειρηνική συνύπαρξη να δυσφορεί κάποιος με τη ρωσική στρατιωτική βάση στη Συρία και με το γεγονός ότι ο ρόλος της στην περιοχή είναι αναπόφευκτος.
 Μετά την ήττα του Ισλαμικού Χαλιφάτου θα πρέπει να ακολουθήσει ένα συνέδριο για τη Μέση Ανατολή συνολικά κατά το πρότυπο της Διάσκεψης για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη, το οποίο θα επιτύχει την απελευθέρωση και τη σταθεροποίηση της κατάστασης στην ευαίσθητη και ταραγμένη εδώ και δεκαετίες περιοχή. Κι αυτό βέβαια παρά το βαρύ τίμημα (για τη Δύση) της παραμονής του Άσαντ στην εξουσία στη νέα μορφή του συριακού κράτους. Επειδή οποιαδήποτε εναλλακτική λύση θα μπορούσε να σημάνει κλιμάκωση της βίας αλλά και τον ορατό κίνδυνο να επεκταθεί η ένταση στην Ευρώπη.