ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. «Μιλώντας για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο»

Σε κλίμα ιδιαίτερης συγκίνησης, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, η ανοιχτή συζήτηση με τίτλο «Μιλώντας για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο», στο πλαίσιο του αφιερώματος του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, παρουσία του διευθυντή του ΦΚΘ Δημήτρη Εϊπίδη. Στη συζήτηση συμμετείχαν στενοί φίλοι και συνεργάτες του σπουδαίου δημιουργού: η συνθέτρια Ελένη Καραΐνδρου, η σκηνοθέτιδα Μαργαρίτα Μαντά, ο φωτογράφος Δημήτρης Σοφικίτης, ο σκηνογράφος Γιώργος Ζιάκας, καθώς και οι ηθοποιοί Εύα Κοταμανίδου και Όμερο Αντονούτι.
 Τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Μαρία Κατσουνάκη. Στην εισαγωγική της τοποθέτηση, η κα. Κατσουνάκη σημείωσε: «Το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δε θα μπορούσε παρά να τιμήσει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Είχε στενούς δεσμούς μαζί του όσο ζούσε, δεσμούς τους οποίους ο θάνατός του δε χαλάρωσε, αλλά το αντίθετο, τους ενδυνάμωσε. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δε θα πάψει ποτέ να είναι παρών, γιατί ο χρόνος είναι σύμμαχός του, όπως συμβαίνει μόνο με τους μεγάλους δημιουργούς.
 Είναι μεγάλη μου τιμή και συγκίνηση που το Φεστιβάλ μου ανέθεσε το συντονισμό αυτής της συζήτησης». Στη συνέχεια, παίρνοντας πρώτος το λόγο για να προλογίσει τη συζήτηση, ο κ. Εϊπίδης είπε: «Σας ευχαριστώ που είστε εδώ μαζί μας σήμερα. Η σημερινή εκδήλωση είναι πολύ δύσκολη για μένα προσωπικά. Ήμουν φίλος του Θόδωρου για σχεδόν πενήντα χρόνια. Τον γνώρισα με την πρώτη προβολή του Θιάσου στο Βερολίνο, αν δεν κάνω λάθος. Η προβολή ήταν βραδινή, ξεκίνησε κατά τις εννιά - δέκα το βράδυ κι όταν βγήκαμε από την αίθουσα μετά από συζήτηση, με το ενθουσιασμένο κοινό και με εμάς τους Έλληνες σε κατάσταση παροξυσμού, είχε ανατείλει ο ήλιος πλέον. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στο Βερολίνο.
 Έχω αγαπήσει το έργο του, με έχει επηρεάσει. Η ομάδα ανθρώπων που βρίσκονται σήμερα μαζί μας έχουν συνεργαστεί μαζί του στενά, θα μας πουν τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες τους. Είναι μάλλον μια γιορτή, γιορτάζουμε το Θόδωρο και θα τον γιορτάζουμε για πάντα ελπίζω. Αθάνατος». Πριν παραχωρήσει το λόγο στους συνεργάτες του σκηνοθέτη, η κα. Κατσουνάκη κατέθεσε την προσωπική της εμπειρία από τη γνωριμία της με εκείνον. «Τον συνάντησα για πρώτη φορά στα γυρίσματα του "Μελισσοκόμου" για μια συνέντευξη.
 Είχε ως μότο τους στίχους του Σεφέρη: "Να μιλήσει απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη". Είχε ως τίτλο τη διευκρίνιση που είχε κάνει ο ίδιος ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ότι όταν λέμε απλά δεν εννοούμε απλοϊκά, αλλά λιτότητα και οικονομία στα εκφραστικά γλωσσικά μέσα. Έκτοτε, ακολούθησαν πολλές συναντήσεις, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ από γυρίσματά του. Είκοσι έξι χρόνια αργότερα θα διαφωνήσω μαζί του. Δεν ξέρω αν κατέκτησε τη λιτότητα, ξέρω όμως ότι αυτός ο κατά συνείδηση αριστερός, ο μαχητής του κινηματογράφου όπως τον είχε χαρακτηρίσει η "Le Monde", είχε γίνει τα τελευταία χρόνια πιο άμεσος, πιο εξομολογητικός, ίσως πιο μελαγχολικός αλλά πάντως πολύ πιο επίμονος, ανθεκτικός και πεισματάρης.
 Δεν δάκρυζαν μόνο οι ήρωές του, αλλά δάκρυζε και ο ίδιος. Έτσι θα τον θυμάμαι, να γνέφει από τη "Σκόνη του Χρόνου" με ένα χέρι υψωμένο χωρίς να είναι αποχαιρετισμός. Μπορεί ένας απλός χαιρετισμός, ίσως και καλωσόρισμα», είπε η κα. Κατσουνάκη. Το λόγο πήρε η ηθοποιός Εύα Κοταμανίδου, η οποία πρωτογνωρίστηκε με το σκηνοθέτη στο Θίασο: «Η πρώτη γνωριμία μας ήταν το καλοκαίρι του 1973, όταν πήρα ένα τηλεφώνημα να περάσω από το μικρό γραφείο του στην Αριστοτέλους για να με δει για μια ταινία. Ετοίμαζε τότε το Θίασο και έψαχνε ηθοποιούς. Η πρώτη μας επαφή ήταν συγκλονιστική.
 Μιλήσαμε, με τράβηξε κάποιος συνεργάτης του φωτογραφίες και μου είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο για να μου πει το τελικό "εντάξει", οπότε καταλαβαίνετε την απογείωση που ένιωθα. Το πρώτο μας γύρισμα ήταν στην πλατεία της Καρδίτσας. Μετά ήρθε το Πολυτεχνείο και σταματάνε τα πάντα. Ξαναρχίσαμε στην πιο σκληρή περίοδο, της χούντας επί Ιωαννίδη. Τα γυρίσματα κράτησαν σχεδόν δύο χρόνια.
 Όταν ξεκίνησε ο Θίασος την περίοδο της χούντας, κανείς από μας τους ηθοποιούς δεν ήξερε τι ταινία γυρίζαμε, ποιο είναι το σενάριο, ούτε τι ρόλο είχαμε. Ήταν δύσκολες εποχές και ο Θόδωρος δεν ήξερε ποιοι είμαστε. Γυρίζαμε πλάνα μακριά και αποστασιοποιημένα και όταν άρχισε να μας γνωρίζει, μια μέρα στο ξενοδοχείο στα Γιάννενα μας κάλεσε όλους στο δωμάτιό του και μας διηγήθηκε το σενάριο».