Μέσα της δεκαετίας του 2000, ξεκινάει η φούσκα των ακινήτων. Ο δανειολήπτης παρασυρμένος από την ελληνική εμμονή για αγορά σπιτιού βρίσκει ένα διαμερισματάκι, νεόδμητο, του λένε ότι κοστίζει 200,000Ευρώ, στο συμβόλαιο της αγοράς θα δηλώσει 100,000 τίμημα και θα λάβει δάνειο για όλο το ποσό, το οποίο θα σπάσει σε δύο μέρη, ένα για την αγορά και ένα μέρος για την επισκευή. Ο εργολάβος και πωλητής θα πάρει τα λεφτά του από την Τράπεζα χωρίς να τα δηλώσει. Το ρευστό υπάρχει η φούσκα επεκτείνεται. Σήμερα ο ταλαίπωρος δανειολήπτης έχει ένα σπίτι το οποίο δεν αξίζει ούτε καν την τιμή που αναγράφεται στο συμβόλαιο. Καλείται μάλιστα για να το κρατήσει να καταβάλλει το δάνειο που έλαβε δηλαδή με τους τόκους να πληρώσει τέσσερις με πέντε φορές την αξία του ακινήτου που αγόρασε.
Η Τράπεζα λογιστικά είναι τακτοποιημένη με την υποθήκη και απειλεί να τον εξώσει αν δεν πληρώσει το ποσό του δανείου. Και ερωτάται αν η παραπάνω ιστορία, κοινότυπη για τους περισσότερους δανειολήπτες συνιστά ή όχι απάτη, αφού κάποιος υπερχρεώθηκε για να αγοράσει ένα σπίτι σε πολλαπλάσια αξία, μόνο και μόνο για να υπάρχει ρευστότητα στους εργολάβους ώστε να συνεχίσουν να εξελίσσουν την πυραμίδα του μαύρου χρήματος μέσω της κατασκευής νέων πολυκατοικιών; Για αυτή την απάτη έχουν ή δεν έχουν ευθύνη οι τράπεζες; Έχει ή δεν έχει ευθύνη η πολιτική ηγεσία που κάλυπτε όλα τα παραπάνω;
Γιατί ποτέ κανένας εισαγγελέας, δεν ασχολήθηκε με αυτήν την ιστορία; Γιατί βεβαίως το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έγινε στην μεταπολεμική ιστορία είναι η υπερχρέωση των Ελλήνων μέσω της φούσκας των ακινήτων. Οι πολιτικές ευθύνες του Κώστα Καραμανλή για αυτό το σκάνδαλο, τουλάχιστον, είναι αυτονόητες και δεν έχουν αποδοθεί μέχρι σήμερα. * Ο Παντελής Καμάς είναι Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου