Α.Ε.Κ.......Όταν ο ''τίγρης'' βρέθηκε με τον Ντέμη...

Ο Γιώργος Γαλάτσης περιγράφει το καλύτερο 3ήμερο του από την έναρξη της φετινής χρονιάς και προσεγγίζει τα ρεαλιστικά αλλά και τα ονειρικά σενάρια για την ''επόμενη μέρα'' της ΑΕΚ... Ήμουν βέβαιος, αρκούσε ένα διπλό σ' αυτό το κομβικής σημασίας ματς με την Κέρκυρα για να χτυπήσει ...ταβάνι η ψυχολογία του ΑΕΚτζή, για πρώτη φορά από την έναρξη τούτης της χτικιάρικης χρονιάς! Μέχρι και ο Ντέμης ανέβασε status στο facebook για να ξεσηκώσει τον κόσμο ενόψει του αγώνα με τον ΠΑΟΚ!
 ''Το Σάββατο όλοι γήπεδο'', έγραψε. Όλοι! Και πρώτος απ' όλους ο Ντέμης. Εδώ που έφθασε η ομάδα δεν έχει την ''πολυτέλεια'' για καμία απώλεια. Μακάρι να σημάνει άμεσα η ώρα του...εξορκισμού της εσωστρέφειας και της μιζέριας που χτυπάει αλύπητα την ΑΕΚ μια 10ετία τώρα. Να τα βρουν οι οργανωμένοι μεταξύ τους, να φιλιώσουν άνθρωποι που μπορούν με μια τους λέξη να ''κινήσουν βουνά'' και να γεμίσουν σ' ένα απόγευμα όχι ένα, αλλά δυο Ολυμπιακά στάδια. Για πλάκα. Αυτό ήταν άλλωστε διαχρονικά το μεγάλο πρόβλημα της ΑΕΚ.
 Η εσωστρέφεια. Μέχρι και βιβλία έχουν γραφθεί για δαύτη από ανθρώπους που έζησαν τα πράγματα ''από μέσα'', άσχετα αν δεν έτυχε να πέσουν στα χέρια σας για να διαβάσετε τι συνέβαινε στα ''πέτρινα χρόνια'' της 10ετίας του '80 ή ακόμη κι όταν μεγαλουργούσε η ομάδα στα γήπεδα στις αρχές των '90'ς. Ένα απ' αυτά το 'χει γράψει ο παλιός οικονομικός διευθυντής της ΠΑΕ, ο Γιώργος Σκούρτης, και το χάρισα σ' ένα παλικάρι από τη βόρεια Ελλάδα που με επισκέφθηκε στο γραφείο μου πριν από ένα χρόνο. Για να μάθει κι αυτός ''τι εστί'' εσωστρέφεια στην ΑΕΚ...
 Το τελευταίο 3ήμερο η εσωστρέφεια άφησε για λίγο την ομάδα να...ξαποστάσει, να πάρει μια ανάσα. Τα σύννεφα διαλύθηκαν και ο ''ουρανός'' άνοιξε πάνω από την ΑΕΚ, για να φανεί η επιβλητική φιγούρα του Δημήτρη Μελισσανίδη ο οποίος αφού δέχθηκε σαν καλός πατέρας τη συγνώμη των ανθρώπων που τον πίκραναν την άνοιξη του 2005, δήλωσε ''παρών'' στην περίπτωση που δημιουργηθεί μια ''δυνατή'' επιχειρηματική ομάδα για την αναγέννηση της Ένωσης και τη δημιουργία γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
 Επειδή μου αρέσει να σκέφτομαι...φωναχτά μαζί σας το ''σενάριο'' της επιστροφής του ''τίγρη'' στα διοικητικά της ΑΕΚ δεν συγκεντρώνει και τόσες πιθανότητες αφού πρέπει να γίνουν πρώτα, πολλά, πάρα πολλά.
 Άλλο τι θέλουμε κι άλλο τι πιστεύουμε ότι θα γίνει. Ωστόσο η ελπίδα αναζωπυρώθηκε κι αυτό είναι ένα κέρδος στην ιστορία του ηγέτη που έκανε Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη μαζί να φαντάζουν πολύ λίγοι απέναντί του, μ' εκείνη την υπέρ ομάδα στις αρχές της 10ετίας του '90... Κι αν ο Δημήτρης Μελισσανίδης δέχθηκε την επίσκεψη των οργανωμένων, ο Ντέμης Νικολαϊδης ήρθε να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του για την ΑΕΚ με τρόπο που παρέπεμπε στον (καλό και άκρως εκδηλωτικό) Ντέμη του 2004.
 ''Το Σάββατο όλοι γήπεδο'' έγραψε στον τοίχο του σα να ήθελε να προαναγγείλει με έμμεσο τρόπο την επιστροφή του στο γήπεδο. Γιατί, πραγματικά, δεν θα 'χει καμία σημασία αυτό το ''μήνυμα'' αν δεν ''πάρει θέση'' και ο ίδιος στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Το ιδανικό για 'μενα (αλλά και για πολλούς από εσάς) θα 'ταν να δούμε Μελισσανίδη και Νικολαϊδη δίπλα, δίπλα. Το ξέρω ότι εκφράζω ευσεβείς πόθους, αλλά τα όνειρα είναι δωρεάν! Ήταν άλλωστε τόσο ωραίο αυτό το 3ήμερο (στο οποίο μπήκε σαν κερασάκι το διπλό στην Κέρκυρα) που δικαιούμαστε να...ξεφύγουμε και λίγο στις σκέψεις μας! Γιατί, δηλαδή, να φέρνω συνέχεια στο μυαλό μου την εικόνα του Δημητρέλου; Αυτό θα 'ταν το ιδανικό και το τέλειο για την ''επόμενη μέρα'' της ΑΕΚ.
 Προσωπικά ευτύχησα να το ζήσω κι αυτό εκείνο το βροχερό Σάββατο του Μάρτη του '99... ''Τίγρης'' και Ντέμης ήταν δίπλα, δίπλα, σ' εκείνη την συνέντευξη Τύπου που είχε ως κεντρικό θέμα εκείνη την ιστορική αποστολή στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι. Στη θέα τους ακόμη και ο πιο πεσιμιστής θα 'νιωθε ''μεγάλος και σίγουρος''! Μετά ήρθε ο Μάκης, μετά ακολούθησε ''η πολυμετοχική ομάδα Ντέμη'' και μετά ''πνίγηκε'' η ΑΕΚ στον ωκεανό της εσωστρέφειας...
 Θυμάμαι πολλά από εκείνη την περίοδο, πάρα πολλά, κι έχω κρατήσει ακόμη περισσότερα στο αρχείο μου... Μακάρι να 'ρθει η ώρα που θα τα διαβάζω και θα γελάω, όπως συμβαίνει καλή ώρα με τα κείμενα-''ποταμούς'' του Μιχάλη Τροχανά, που 'χω κρατημένα από τα μέσα της 10ετίας του '90 (και που με βαραίνουν απίστευτα σε κάθε μετακόμιση!). Κι αυτό δεν είναι ευσεβής πόθος αλλά ένα από τα μεγάλα μου ''θέλω''...