ΛΑΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΚΤΟΙ ΓΑΜΟΙ

Ενώ ο Οικουμενισμός πνέει τα λοίσθια, κυρίως εξαιτίας των φιλοδοξιών για το πρωτείο εξουσίας και παγκόσμια κυριαρχία (ή τουλάχιστον άσκηση υπερόριας δικαιοδοσίας) ορισμένων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ο λεγόμενος “λαικός Οικουμενισμός” βρίσκεται στις δόξες του.
Σε πλείστες Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες οι πιστοί παρακολουθούν αμήχανοι ή κατασκανδαλισμένοι τους επισκόπους τους και άλλους κληρικούς να συμπροσεύχονται - και ορισμένες φορές μάλιστα με προχωρημένες συμπροσευχές - κυρίως με Παπικούς αλλά και με άλλους αιρετικούς.

Ο πατριάρχης Ρουμανίας Δανιήλ λ.χ., ο οποίος εγείρει αξιώσεις άσκησης ποιμαντικού υπερόριου έργου από την Ισπανία μέχρι την Ιταλία, και από την Αγία Γη μέχρι την Πορτογαλία, την Αμερική και τις άλλες ηπείρους, συμμετέχει τακτικά και πολύ προκλητικά σε συμπροσευχές με Παπικούς και κατασκανδαλίζει το ποίμνιό του και τους όπου γης παραδοσιακούς πιστούς.

Ο θεολογικός διάλογος Ορθόδοξων και Παπικών έχει αποδειχθεί στην πράξη ατελέσφορος. Το μόνο που απομένει είναι η ληξιαρχική πράξη της επίσημης κηδείας του.
Ο “λαικός Οικουμενισμός” όμως συνιστά πραγματικό κίνδυνο επειδή ο λαός του Θεού σταδιακά θα εθισθεί να βλέπει τους εκκλησιαστικούς ηγέτες του και άλλους κληρικούς να συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς και θα σχηματίσει την εντύπωση ότι οι Ορθόδοξοι και οι αιρετικοί είμαστε το ίδιο πράγμα.
Αν και δεν ομολογείται ανοιχτά (ή τουλάχιστον δεν τονίζεται επαρκώς), ο μεγαλύτερος κίνδυνος για επικράτηση του “λαικού Οικουμενισμού” δεν έγκειται τόσον στις απολύτως καταδικαστέες συμπροσευχές των εκκλησιαστικών μας ηγετών με αιρετικούς - και ορισμένες φορές με αλλόθρησκους- αλλά στη συνεχώς αυξανόμενη τάση για τη σύναψη μικτών γάμων.
Οίκοθεν νοείται ότι τα μέλη των οικογενειών των μικτών γάμων - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - είναι φυσικό να βλέπουν με συμπάθεια - τουλάχιστον για συναισθηματικούς λόγους - τις συμπροσευχές μεταξύ ορθοδόξων και αιρετικών.

Οταν μάλιστα το φαινόμενο των μικτών γάμων πάρει διαστάσεις πανδημίας - όπως συμβαίνει στις πλείστες χώρες της Διασποράς - τότε ο “λαικός Οικουμενισμός” έρχεται γάντι με τις επιθυμίες των μελών των μικτών γάμων.

Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως και η Εκκλησία λίγα έχει κάνει - και αυτά σπασμωδικά - για να το αντιμετωπίσει.

Αλλά πέραν της Ιεραρχίας ακόμη και οι συνειδητοί χριστιανοί - οι οποίοι βρίκονται στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού - λίγα ή τίποτα δεν έχουν προτείνει για να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα.
Είναι εύκολο να διαμαρτυρόμαστε - και θα συνεχίσουμε ασφαλώς και στο μέλλον να διαμαρτυρόμαστε σφοδρότατα - όταν γίνονται συμπροσευχές ορθόδοξων (κληρικών, μοναχών ή λαικών) με αιρετικούς - και ακόμη χειρότερα με αλλόθρησκους-, αλλά κανείς δεν ήρθε μέχρι στιγμής να προτείνει λύση για τον τεράστιο κίνδυνο που επικρέμμαται ως δαμόκλειος σπάθη με τους μικτούς γάμους.

Η Εκκλησία πρέπει να ξανασκεφτεί πολύ σοβαρά το θέμα των μικτών γάμων. Από τη στιγμή που τους επιτρέπει να συνάπτονται - χωρίς να απαιτεί την βάπτιση των αιρετικών - ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για την επικράτηση του “λαικού Οικουμενισμού” ασχέτως της στάσης που θα τηρεί για το θέμα των συμπροσευχών η ιεραρχία.

Ας υποθέσουμε ότι όλοι οι ιεράρχες μας και όλοι οι κληρικοί μας σε κάποια στιγμή αποφασίσουν ότι δεν θα ξανασυμπροσευχηθούν με αιρετικούς και αλλόθρησκους. Και μακάρι να έρθει αυτή η ευλογημένη στιγμή που οι συμπροσευχές των ιεραρχών και των άλλων κληρικών της Εκκλησίας μας θα σταματήσουν.
Αλλά τι θα γίνει λ.χ. με τους Ορθόδοξους της Εκκλησίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, οι οποίοι - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - κάνουν μικτούς γάμους; Πώς θα αποκλείσουμε εκεί τις συμπροσευχές; Θα πούμε στην ετερόδοξη μητέρα να μην προσεύχεται με τον άντρα και τα παιδιά της; Ποιος άλλος από τη μητέρα θα μάθει τα παιδιά να προσεύχονται πριν και μετά το φαγητό, το πρωί και το βράδυ; Θα της απαγορεύσουμε να εκκλησιάζεται με την οικογένειά της σε ορθόδοξο ναό; Εχουμε καμιά βεβαιότητα ότι η μητέρα, που είναι μέλος της Παπικής “Εκκλησίας” λ.χ., ότι δεν θα εκκλησιάζεται - σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις με τα παιδιά της - σε παπικούς ναούς όπου και θα κοινωνούν όστιες; Υποβάλλω αυτό το ερώτημα μέσα από την εμπειρία μου που απέκτησα από την πολύχρονη παραμονή μου στην Αμερική.
Αντιλαμβάνομαι ότι το φαινόμενο αυτό δεν ανησυχεί ιδιαίτερα τους εν Ελλάδι και εν Κύπρω διαμένοντες, επειδή οι μικτοί γάμοι εξακολουθούν - παρά τις επικίνδυνα και με γεωμετρική πρόοδο αυξητικές τα τελευταία χρόνια τάσεις για μικτούς γάμους - αλλά τι γίνεται με τους Ελληνες της Διασποράς - που είναι περίπου ισάριθμοι με τους Ελληνες που ζουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο - όπου οι μικτοί γάμοι έχουν πάρει διαστάσεις πανδημίας;
Οι κεραυνοί κατά των καταπατητών των θείων και ιερών κανόνων που απογορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς, σχισματικούς και αλλόθρησκους πέφτουν εύκολα στο κεφάλι των παραβατών τους αλλά λύση στο πρόβλημα των συμπροσευχών των μελών των μικτών γάμων δεν ακούσαμε από πουθενά.

Εχουμε στήσει στα έξι μέτρα τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας επειδή στη λειτουργία που τέλεσαν στη Ραβέννα έδωσαν τη Θεία Κοινωνία χωρίς να το γνωρίζουν σε Παπικούς. Και πάρα πολύ καλά ασφαλώς κάναμε που διαμαρτυρηθήκαμε εντονότατα επειδή δεν έλαβαν την αναγκαία πρόνοια ώστε να μη συμβεί αυτό το απαράδεκτο γεγονός.

Πλην όμως δεν ακούστηκαν προτάσεις και λύσεις για το θέμα των μικτών γάμων οι οποίες να αποκλείουν τις καθ’ έξιν συμπροσευχές που πραγματοποιούνται και θα συνεχίσουν αναπόφευκτα να πραγματοποιούνται καθημερινά μεταξύ των μελών των μικτών γάμων.
Δεν είναι η ώρα να συζητηθεί το θέμα και να ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα ώστε να μη θριαμβεύσει ο “λαικός Οικουμενισμός” με την πάροδο του χρόνου;
Εχουμε διαπιστώσει πόσο τακτικά οι υποστηρικτές των συμπροσευχών επικαλούνται τους μικτούς γάμους για να δικαιολογήσουν τις παρανομίες τους, έστω και αν γνωρίζουν ότι αυτοί τελούνται κατ’ οικονομίαν και μόνον αν υπάρξει σαφής δέσμευση ότι τα παιδιά που θα προέλθουν από τους μικτούς γάμους θα βαπτιστούν και θα γίνουν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Δεν είναι καιρός να προταθούν πιο ριζοσπαστικές λύσεις που θα κλείσουν όχι μόνον την πόρτα αλλά και το παράθυρο στην επέλαση του “λαικού Οικουμενισμού”;

Του Παναγιώτη Τελαβάντου